+klein.jpg)
Afgelopen dagen zijn voor mij afwisselend leuk, gezellig,
fijn en verdrietig geweest. Het hoort bij het leven. Was ik zaterdagavond alom
22.10 weg van de dansvloer, omdat ik vol verdriet zat, gisteravond was het een
dag en een avond vol met plezier en een lach. Voor de eerste keer tot half
twaalf gebleven, na een laatste dans met Jo nog gedaan te hebben. Zo lang heb
ik het niet eerder volgehouden na de Tia. Op het moment dat ik de danszaal
binnenkwam zag ik een vroegere groep kennissen/vrienden zitten, die ik
losgelaten had, na uitleg waarom ik dat had gedaan. Wat ze in werkelijk waren
weet ik zelf niet, omdat ik zelf wel echte vriendschap voelde voor ze. Op het
moment dat ik ze zag zaten de hoofde al dicht bij elkaar en hoorde ik mijn naam
noemen terwijl ik binnenkwam en daardoor opmerkzaam werd. Zij hadden mij
blijkbaar al eerder in de gaten. Het grappige is dat ik er de hele avond geen
last van had, maar wel degelijk in de gaten werd gehouden. Ik voelde letterlijk
wat er werd gezegd en zelfs twee, voor mij vreemde dames, werden er in
betrokken. Keek ik op zat één van de twee me steeds aan te kijken met blikken
die konden doden, dat ik alleen maar dacht; meisje, jij moet nog heel wat leren
in het leven. Alles heeft twee kanten en zolang je die andere kant niet kent of
mijzelf, vorm dan geen oordeel. Het keert zich altijd tegen je. Voor de rest
raakte het me niet. Ik heb hun tafel in het licht gezet, ze veel plezier en
geluk gewenst en er verder niet meer op gelet. Ze hebben niet anders kunnen
zien dan dat ik een gelukkig mens ben, met een uitstraling die ik al die jaren
daarvoor had gemist door verdriet en leugens. Aan onze tafel hebben we veel
plezier gehad, daar kom je voor. En ik heb bijna de hele avond op de dansvloer
gestaan. Onze groep wordt steeds hechter. Klokslag 20.00 uur ben ik onder het
dansen even naar buiten gelopen om twee minuten stilte te houden. Mijn
danspartner wist er van en begreep dit ook. Nog steeds vind ik dit zo heel
belangrijk. Zeker in een tijd als deze waar oorlog meer heerst dan vrede.
Bevrijdingsdag zegt eigenlijk nog maar weinig voor veel
jongeren. Het zijn latere generaties. Zij hebben de oorlog niet meegemaakt en
kennen het verdriet niet dat er achter zit. Zelf ben ik in de oorlog geboren,
weet er maar heel weinig van. Echter door het oorlogsverleden van Berry, die in
het Jappenkamp heeft gezeten, is de oorlog altijd een deel van ons leven
gebleven door zijn oorlogssyndromen. Je kunt van onze jongeren niet verwachten
dat zij zich een voorstelling kunnen maken hoe het was. Daar mogen we alleen
maar dankbaar voor zijn. We mopperen als Nederlanders soms meer dan goed voor
ons is. Aan de andere kant hoe ontevreden wij in Nederland ook mogen zijn omdat
ons allerlei privileges e.d. worden afgenomen. In opstand komen is wel het
laatste wat ons zal overkomen als Nederlanders. Gelukkig maar. Oorlogen maken
alles kapot in de mens. Laten we vandaag eens kijken wat we allemaal nog wel
hebben en niet wat we afgelopen jaren door de regeringen verloren hebben.
Dankbaar zijn dat we in vrede mogen en kunnen leven.
Vrede, het kan er op zoveel manieren zijn. We kunnen er op
allerlei manieren aan meewerken. Een mooi voorbeeld was gisteravond weer. Mijn
ex spreekt mensen op de dansvloer en daarbuiten, zelfs mijn kinderen en
verspreid onwaarheden, die zijn waarheden zijn en die ik toch niet kan stoppen.
Het is zijn pijn. Ik zeg als antwoord daarop dat hij zijn eigen leven moet
zoeken, zijn eigen geluk en dat ik er niets meer over wil horen. Het is mijn
zaak niet meer. Ik maak meer onvrede en oorlog door er op in te gaan, van alles
te vertellen om me te verdedigen en dan wordt het roddelen. Wat en wie zou ik
moeten verdedigen? Mezelf? Waarom? Dat ik keuzes heb gemaakt voor mezelf. Dat
ik er geen boodschap aan heb hoe hij leeft en met zijn leven omgaat. Dat ik
tevreden ben met wie ik ben, hoe mijn vrienden over me denken en voelen en
vooral vrede in mezelf heb gevonden. Natuurlijk zit daar nog steeds een stukje
pijn om hoe het had kunnen zijn. Maar ook v rede als ik zie hoe gelukkig ik nu
ben, met af en toe een moeilijke dag er tussen. Maar ook dat mag er zijn. Waarom
zou ik steeds opnieuw oorlog gaan voeren en kletspraatjes voer geven? Fransien
en ik hebben beiden onze ervaringen met hem opgedaan en dat heeft ons samen een
hechte vriendschap gegeven. Daar zijn wij beiden dankbaar voor en hij heeft er
iets goeds mee gedaan. Dat is toch om dankbaar voor te zijn?
Oorlog voeren in het groot in het klein. Om grote en kleine
zaken. We kunnen ermee doorgaan. We kunnen ermee stoppen. Bevrijdingsdag heeft
een veel diepere zin in het leven dan we misschien ons realiseren. Oorlog
voeren maakt alleen onszelf kapot. Terwijl vrede en geluk in onszelf is te
vinden. Neem afscheid van mensen waar je moeite mee hebt of die jou pijn doen.
Uiteindelijk word je er zelf beter van. Maak hechter wat goed voor je is. Klopt,
dat is verschrikkelijk moeilijk en ik zeg echt niet dat ik er al ben. Maar elke
poging tot verbetering brengt vooruitgang, vrede en rust in mezelf. Weer een
paar stapjes de berg op. En ja, af en toe hoort daar ook weer een stapje
achteruitgang bij. Niet erg, zolang jij of ik er niet in blijven hangen. Zolang
we maar bergopwaarts durven gaan, door voor geluk en vrede te kiezen in onszelf
en naar buiten is dat onze bevrijding, die we ieder jaar mogen vieren. Die
nieuwe wegen opent, deuren opent die tot nu toe gesloten waren gebleven en
alleen maar leiden naar het echte diepe geluk. Maus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten