Dagtekst van maandag 9 februari 2015 en Sneeuw in de Hoge Vennen tussen Eupen en Monchau, langs de N 67

Gisteren was het een dag met allemaal belletjes. Er lag een uitnodiging van een Belgische vereniging het Landschap vzw. Zij hebben een prachtig tijdschrift en organiseren elke 14 dagen wel iets leuks. Zo ook gisteren. Fotografie op de Hoge Vennen. Ergens tussen Eupen en Monchau. Aankomend zag ik steeds meer besneeuwde velden en op de Hoge Venen zelf lag de sneeuw wel 30 tot 50 cm. diep. Tot nu toe was ik er niet toe gekomen om in de sneeuw plaatjes te schieten, maar hier waren mogelijkheden genoeg. Meer dan 25 mensen waren er op af gekomen. Met Jan Loos, die de leiding heeft van het Tijdschrift Landschap, en de organisator is van al deze uitstapjes waar hij niets voor vraagt, had ik afgesproken dat ik halverwege de wandelroute via een kortere weg terug zou gaan. 10 km. is voor mij te ver en kan ik niet meer lopen.  

De tocht verliep het grotendeels over plankiers, niet breder dan 30 cm. Ze zijn wel 10 cm. breder, maar door de platgetrapte sneeuw vielen de zijkanten helemaal schuin weg. Gevolg dat menigeen er vanaf gleed en met één been 30 tot 50 cm. naar beneden zakte, waar modder en water onder de sneeuw verborgen zat. Natuurlijk gebeurde mij dit wel vier keer. Voelde wel pijn in mijn rug, maar schonk er geen aandacht aan. Ach, waarom ook? Kon toch geen kant op. Er was ook weinig ruimte om foto's te maken. Vrijwel de hele weg had je je aandacht nodig om op het plankier te blijven lopen. Bovendien zat er weinig variatie in het landschap. Wel mooie details die ik zeker heb gefilmd en gefotografeerd.

Echter naarmate de terugtocht in mijn eentje vorderde kwam de hernia zijn kop opsteken. De laatste kilometer waren een kwelling en ik was blij dat ik de verkorte route terug had genomen. Thuisgekomen werd de pijn zo erg dat ik de afspraak met May af moest zeggen. Het lopen is een kwelling, lang zitten ook. We zouden aan mijn boek werken. Helaas even uitstel dus. Eerst mijn lichaam weer rust geven. Die rustperiodes schijnen de afgelopen maanden een gewoonte te worden. Voor mij is deze miezerige dag vandaag even niet belangrijk. Moet er alleen even uit om de kleindochter van school te halen, die op krukken loopt na een knieoperatie. Daarna is het alleen maar weer oefeningen doen met afwisselend rust houden. Ach, het zal vast weer ergens goed voor zijn. Met 73 jaar heb je nu eenmaal wat meer ongemakken en het geeft aan dat ik nog steeds die rust nodig heb. Vind ik het heel erg? Eerlijk gezegd nee. Ik heb gisteren toch een prachtige dag gehad, die niemand mij meer afneemt en dat beetje pijn trekt vanzelf weer weg. Het was het waard. Fijne dag allemaal.

Lees voor alle leuke buitenactiviteiten op de website http://www.landschapvzw.be/activiteiten

Het lidmaatschap is niet duur en echt de moeite waard om te lezen en mee te doen aan alle leuke uitjes.
 

Dagtekst van maandag 9 februari 2015
"Zelfs indien het lange studies en grote inspanningen vergt, is het niet zeer moeilijk om te werken in gebieden waar men dient te zien, te horen, te voelen, te proeven of waar te nemen met de fysieke zintuigen. Zien, horen, voelen, proeven en waarnemen op spiritueel gebied is veel moeilijker. En dat is zo, omdat de mensen hun innerlijke wereld ervaren als een ruimte waar zij geen oriëntatiepunten hebben, een leegte waarvan zij angst hebben om zich erin te begeven en juist daarom klampen zij zich vast aan de voorwerpen en realisaties van de fysieke wereld.  Maar angst hebben leidt tot niets. Men moet studeren, de wetten leren kennen, zich oefenen, en zich daarna in de leegte wagen, symbolisch gesproken, met de zekerheid dat men niet kan verdwalen of neerstorten.
In het spirituele leven bestaat de leegte niet; het is onze innerlijke wereld die nog niet verkend werd, die een leegte is. Maar naarmate men deze wereld begint te verkennen, ontdekt men de volheid. Ja, en de enige leegte die het menselijk wezen werkelijk bedreigt, is deze waarin hij onvermijdelijk zal terechtkomen, wanneer hij gelooft dat de fysieke wereld aan al zijn behoeften en al zijn verlangens kan beantwoorden."
Omraam Mikhaël Aïvanhov

Het beste moment om een boom te planten,
was twintig jaar geleden.
Het op één na beste moment is nu.

Oud Chinees Gezegde  (Ingestuurd door:  Barbara Polak, Breda NL)

 

Woorden van Inspiratie - Dag 315

"  Alle spirituele tradities
worden beoefend met het oogpunt
de geest te stillen.

Perfecte Stille Geest

is Universele Spirit."
Swami Ramdas