dinsdag 4 juli 2017

Mensen die nu heel erg moe zijn, krijgen het advies om veel water te drinken en elke keer bewust verbinding te maken met je hart.

Afstemmen op je harts-energie doe je als volgt; leg je handen op je hart, denk aan je hart, concentreer je op je hart, denk aan een liefdevolle herinnering, denk aan de mensen die je liefhebt, voel die harts-energie, stem je daar bewust op af. Daar help je jezelf mee, om gemakkelijker door het proces heen te komen. Doe dat dagelijks, de komende weken tot september/oktober. Vanaf sept/okt zal er weer wat veranderen in de energie, het gaat nu nog rustig aan stap voor stap. In sept/okt komt er een omslag, het gaat dan ineens met een sprong. Je helpt jezelf die sprong te kunnen maken door afgestemd te zijn op je harts-energie. Daarom vanaf nu dagelijks doen! …Sommige mensen zullen terugvallen in frequentie, omdat het te hoog is, en gaan de frequentie iets lager pakken/beleven, sommige gaan mee met de sprong.
Je mag kiezen; het is je eigen keuze of je meegaat. Het is geen moeten, het is geen kwestie van leven of dood, het is alleen van betekenis in je leven, dat er bepaalde deuren open gaan op een ander level. Het is jouw keuze op welk level de deuren open gaan.
Je kan het zien als een flatgebouw. Op elke etage kan er een deur geopend worden naar een verbinding met een volgende stap in je leven. Die verbinding ziet eruit als een touwbrug, zo’n touwbrug, die over een ravijn hangt, in de jungle. Het is een flatgebouw van misschien wel 20 etages, je kan kiezen of je de deur opent naar de touwbrug op de 1e of op de 20e etage en de etages welke daar tussen liggen! Elke touwbrug zal je naar een bestemming aan de overkant brengen, naar de volgende stap in je leven. Het verschil in etage is het verschil in level, de energie-frequentie. Bedenk dat de onderste etage, de lagere frequentie wat meer in de mist, het donker, vocht en kou zal zijn en de bovenste etage meer in de zon, warmte en licht zal zijn. De etage/frequentie welke jij kiest zal bepalen welke mensen je onderweg tegenkomt op je brug, die met je mee lopen, wat uiteindelijk altijd gevolgen heeft voor je toekomst…
Je komt sowieso op de volgende bestemming. Weer een flatgebouw waar je kan weer kiezen welke stap en vanuit welke frequentie. De hogere frequentie is de frequentie van het licht en de liefde, het is jouw keuze of je dat doet, telkens weer. Het is aan jou of je je leven vanuit licht en liefde wil leven of vanuit schaduw en mist. Deze tijd van frequentie veranderingen, de snelle verhogingen, kunnen je een enorme lift geven. Je weet nu hoe je daarin mee kan gaan.
Stem je vaker af op je hart en de Engelen, de liefde en het licht. Wanneer je afstemt op deze hogere frequentie, stuur dan de liefde en het licht naar de mensen om je heen die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken. Stuur ook je liefde en licht naar de landen waar mensen verre van liefde en licht zijn. Stuur het zonder oordeel, zonder gedachten, zonder wensen, zonder hoe jij het zou doen, zonder advies, stuur alleen liefde en licht. Het zal op de juiste manier aankomen zoals het daar kan zijn, zoals het daar ontvangen kan worden. Hoe meer mensen dit doen, hoe meer mensen liefde en licht kunnen ontvangen en hoe meer we met de aarde kunnen groeien naar een hogere frequentie. De frequentie van liefde en licht.
Ik wens je een leven met veel liefde en licht!
Liefs, Esther Buijs

donderdag 5 januari 2017

De overleden buizerd en het Valkje

Het Valkje
Vandaag 20 jaar geleden stierf Berry. Hij werd destijds in België begraven, omdat het plan was daar te gaan wonen. Achteraf bleek dat voor mij alleen een onmogelijke taak. Dus lag hij daar eenzaam in een vreemd land. Echter het is geen probleem om regelmatig het graf te bezoeken. Ik combineer het met fotograferen en tanken, wat in België meer dan 20 eurocent per liter goedkoper is. Zo ook vandaag. Op de terugweg moest ik iets ophalen in Duitsland. Ja, ik woon nu eenmaal in zuid Limburg, dus 3 landen die bij elkaar liggen, wat maakt dat ik Europa doorreis in een uurtje tijd. Heel leuk.

Even voorbij Roosteren liepen de wilde paarden, waarvan ik er één op 28 november vorig jaar een healing had gegeven. Ik kon de jonge hengst niet vinden tussen de groep. Ze liepen nogal verdeeld over een groot terrein. Jammer, ik had hem graag ontmoet om te kijken hoe zijn been was genezen. (Lees mijn verhaal op: http://levensverhalenvanjouenmij.blogspot.nl/2016/11/de-jonge-wilde-hengst-en-ik-en-mijn.html)

Het Valkje
Even later zag ik een kleine valk die op vloog van de lantaarnpaal waar hij op zat. In plaats van weg te vliegen bleef hij naast de paal biddend hangen, zodat ik foto’s kon maken. Nadat ik klaar was, vloog hij weg, de landerijen over, naar het natuurgebied achter Roosteren. Nog geen kilometer verder zat er weer één op de lantaarnpaal. Opnieuw kreeg ik de ruimte om foto’s te maken voor hij verdween. Ik schakelde mijn TomTom in om richting Duitsland te rijden.

Op de K5, een nieuwe weg, in Duitsland net over de grens, zag ik een aangereden buizerd liggen. Ik wilde stoppen, echter er zat er weer ééntje bovenop mijn bumper. Wat een ergernis. Begrijpen de mensen die dit doen niet hoe gevaarlijk het is en dat je je hele leven pijn hebt omdat zij zo nodig in je auto moesten klimmen, omdat ze niet tijdig genoeg konden remmen, toen ik moest stoppen?

De eerste de beste afslag ging ik van de K5 af en reed via een secondaire weg terug naar de brug die over deze weg ligt. Hier kon ik mijn auto parkeren. Voorzichtig klom ik langs het talud naar beneden en liep een stuk langs de grote weg terug. De automobilisten begrepen er niets van, het is daar verboden toegang. Toch moest de buizerd daar weg, dat voelde ik. Vlak bij hem gekomen moest ik goed luisteren en kijken. De buizerd lag in een bocht, dus was ik vanaf de linkerkant van de weg niet te zien, wanneer ik midden op de weg stond om de buizerd op te rapen.

Ik nam hem in mijn armen. Een automobilist van de andere kant stopte naast me en was blij dat ik de vogel had opgeraapt. Hij was overleden. Zijn lijfje was nog niet stijf, het was kort geleden gebeurd, besefte ik. De buizerd had bloed aan zijn kopje en ergens onder aan zijn lijfje. Langzaam liep ik met hem terug, of was het een haar? Ik weet het niet. Dankbaar was ik dat ik hem vrij ongeschonden kon oprapen en in mijn armen had.

Terug bij het talud zocht ik een mooi plekje om hem te begraven. Halverwege zag ik een boom met er omheen een kuiltje. Het was glad door de gevallen sneeuw van afgelopen dagen, maar het lukte moeizaam om bij de boom te komen. Voorzichtig legde ik de buizerd op zijn zij neer. Zodat zijn kopje net iets hoger lag. Daarna dekte ik hem toe met hooi en gras zodat hij niet zomaar ontdekt zou worden. Natuurlijk vloeide er een traan, hij was zo mooi en gaaf. Opeens liet hij een klein veertje los, alsof hij dat als aandenken gaf. Het was de 2e keer dat ik een dode buizerd in mijn armen had. Moest ook weer even denken aan het eekhoorntje anderhalve maand geleden.
De buizerd die ik later onderweg ontmoette
Onderweg naar huis ontmoette ik opnieuw een buizerd, niet ver van de plaats waar de andere begraven was. Hij vloog zo dicht langs mijn auto en ik krijg zoveel tijd om hem te fotograferen, dat ik verbaast was. Zou het een bedankje zijn? Normaal blijven ze op grote afstand van me.

Waarom vind ik steeds overleden dieren onderweg? Een vraag die ik mezelf steeds weer stel wanneer ik er weer eentje vind. Het geeft een dankbaar gevoel, omdat ik weet dat zij weg willen van de wegen waar ze na hun dood vermorzeld worden door autobanden. Ze laten dit heel duidelijk weten en voelen. Of is het mijn eigen gevoel?