donderdag 20 december 2012

Op 2e Kerstdag ben ik uitgenodigd om een lezing te geven.

Op 2e Kerstdag ben ik uitgenodigd om een lezing te geven. In eerste instantie werd gevraagd of ik iets wilde doen met de energie van 2013. Ik had geen flauw idee wat ik daarmee aan moest. Het idee, een pentagram van kaarsen waarin mensen uitgenodigd worden om boodschappen te ontvangen en wensen door te geven, kreeg ik onmiddellijk ingegeven. Iedereen moet zelf pen en papier meenemen, om de boodschappen op te schrijven. Ook de mensen die buiten de kring staan kunnen boodschappen doorkrijgen. Ook u bent welkom op onderstaand adres: Op de Vey 18 te Geleen, aanvang 13.00 uur.
Zorg dat u op tijd bent, want ben ik eenmaal begonnen, mag niemand meer het lokaal binnentreden.
De Inner heart Day op beide dagen is een besloten bijeenkomst. Mensen kunnen zich van te voren opgeven om de hele dag bij te wonen of er te zijn tot aan het eten. (zie de website waar alles nog eens uitgebreid op staat beschreven). De bedoeling van de Inner Heart Days is, dat mensen de hele dag samen zijn , geborgen zijn, de energie opbouwen , interactief samen bezig zijn. Mensen kunnen niet binnenlopen en aan één workshop, dans of  lezing deelnemen. Heeft u interesse, geef u dan op.

Uitleg over het pentagram van wensen en boodschappen, lezing van Maus Sturmer 2e Kerstdag  

In de vorm van een groot pentagram staan kaarsen opgesteld. Aan de binnenzijde van het pentagram komt bij elke kaars een stoel te staan, waarop mensen mogen gaan zitten als zij door de geestelijke wereld zijn uitgenodigd. Zij mogen geen schoenen aan in de kring van het pentagram. Belangrijk is dat men pen en papier bij zich heeft om op te schrijven wat hun boodschap is en welke wens zij uit willen spreken. Aan de buitenkant van de kring komen ook stoelen te staan. Het gebeurd vaak genoeg dat men ook daar boodschappen ontvangt. Ook voor hen is het dus belangrijk pen en papier bij zich te hebben. Voor wij beginnen vindt er een kleine meditatie plaats, waarin ik vraag of men vanuit de geestelijke wereld alle mensen die binnen zijn een boodschap willen geven. Iedereen is welkom.

Het beloofd een mooi uur te worden en begint om 13.00 uur. Het programma van beide kerstdagen heb ik mee gekopieerd. Mocht u ook de kring  van wensen en boodschappen en andere workshops en lezingen bij willen wonen, dan bent u van harte welkom. Kijk voor meer informatie op de website van Inner day:  http://www.chayawalk.nl/70439418


25 december:
11.00 uur: Openinggscirkel. Centrale Ruimte
11.30 uur: WORLD PEACE FLAME: Karin en Marcel met een Dru Mantra workshop. 2 uren in afwisseling                                                         www.centrumlevensbloem.com 
14.15 uur: INCA SJAMANISME. Munay-Ki ritueel: Kracht en Intentie. Thera en Ed.
15.45 uur: WOORD-KLANK-KLEUR: Verbinden en samen meegaan in het veranderende bewustzijn.interactieve workshop.  Gabriele van Doorn.                                                              www.klank-kleur.nl 
17.15 uur: POT LUCK voorafgegaan door een oud gedicht. Gezamenlijk eten in de centrale ruimte
19.00 uur: Delen, uitwisselen, het spel van interactieve vertelling en groepsmandala. door allen.
20.00 uur: Afsluitende cirkel

26 december:
11.00 uur: Openinggscirkel
11.20 uur: KLANKCONCERT met intuitieve zang. John Kremer.                                         www.legaldownload.net/John-Kremer
parallel-programma:                                                                                                                            13.00 uur: BELEEF BIODANZA: Ed en Marion met de vivencia -VERBINDEN MET DE KRACHT IN JEZELF- http://beleefbiodanza.webklik.nl/page/beleefbiodanza                                                           
13.00 uur: DE KRING VAN WENSEN EN BOODSCHAPPEN. Pentagramopstelling door Maus Sturmer. http://members.home.nl/maus-sturmer/
15.15 uur: ANCIENT HEALING: Arjan en Sanne met Sjamanistische rituelen.                       www.ancienthealing.eu 
17.00 uur: ANGEL-SONG en ENGELENBOODSCHAP(PEN). Marion Vehaegh en Louis Kemperman.                                                                                                                     www.helendinzicht.nl en www.astrolouis.nl  aan de eettafel
17.30 uur: POT LUCK: gezamenlijk eten
19.00 uur: Delen, uitwisselen, visualisatie door Daniel Peters
19.45 uur: Afsluitende cirkel

- CREATIVITEITSTAFEL: OSIRIA met -Wat zou Liefde doen?- Marlo Janssen.
- ONTMOETINGSTAFEL - Liefde, bezien vanuit de handlijnkunde.- Daniel Peters.
                                      Liefde, vanuit Deeksha. Marie-Claire en Nanja

 eventueel parallelprogramma:
11.30 uur: WOORD-KLANK-KLEUR: Verbinden en samen meegaan in het veranderende bewustzijn.Interactieve workshop. Gabriele van Doorn.                                                     www.klank-kleur.nl
13.15 uur: DE ENERGIE van 2013 IN JE HANDLIJNEN. Daniel Peters.
15.15 uur: DE ENERGIE VAN 2013 BUNDELEN IN EEN GROEPSCOLLAGE.

De aarde zal morgen echt niet vergaan. Brief van Ton Schoenmakers aan zijn leerlingen, waarvan ik er één ben

L.S.
De aarde zal morgen echt niet vergaan: de Maya's hebben het in eerste instantie namelijk over een nieuw tijdperk dat aanbreekt, een nieuwe, kosmische cyclus, waarbij 'nieuwe' energieën instromen vanuit het centrum van de kosmos. De Yin kracht krijgt daarbij steeds meer ruimte en de Yang-energie is daarvoor zijn positie als eerste violist in het kosmische orkest der energieën aan het inlossen.
Wat betekent dat concreet? Zaken die voorheen zinvol en lovenswaardig waren om na te streven verliezen nu steeds meer aan betekenis en maken plaats voor andere waarden in onze samenleving die alsmaar meer opgeld doen.
Daarnaast zijn vele (voorbereidende en voorwaardenscheppende) veranderingen al veel langer aan de gang. Dat het echter nog gepaard zal gaan met de nodige turbulenties en krachtig natuurgeweld in de komende maanden en jaren staat buiten kijf. Je hoeft hiervoor echt geen esotericus, psycholoog of econoom te zijn. Dat traject zullen we allen als collectief en als individu nog op nadrukkelijke wijze (gaan) doormaken voor zover het niet al in je leven aan het toeslaan is. 
Je vanaf nu voortdurend bewust blijven centreren en bijvoorbeeld  je amygdalae regelmatig activeren zodat deze als emotionele kompas op een meer creatieve en intuïtieve wijze dienst doen in de komende roerige tijden, is van groot belang. Ook dagelijks enkele minuten bewust contact maken met je innerlijke zelf zal zijn vruchten beslist afwerpen.
Blijf je je echter uitsluitend richten op de uiterlijke kant des levens zonder te kiezen voor momenten van verstilling in je zelf zal dat ongetwijfeld vroeg of laat op ingrijpende wijze zijn tol gaan eisen. Als het toeslaat, begrijp je in eerste aanleg niet wat er gaande is en komt de bewustwording vaak pas geleidelijk aan op gang of je ontvangt een flits van een onmiddellijke herkenning en weet je vanaf dat moment waar het daadwerkelijk op aankomt in je leven.
Je kunt dit beter vooraf weten en je gedrag daarop afstemmen dan het gewoon aan het "toeval" overlaten. In de komende maanden en jaren zal het geweld, de verwarring, de chaos, de radeloosheid en de onzekerheid in alle geledingen van ons leven drastisch toenemen. Mensen die verstoken zijn van psychologisch zelfinzicht zullen zeer rare bokkensprongen gaan maken en alle grote en kleine systemen op aarde door mensenhoofden geschapen gaan nog meer kraken in hun voegen.

Het oude moet nu eenmaal plaats maken voor het nieuwe. ;-)
Langs deze weg wensen wij jullie allen alvast prettige kerstdagen en een gezond, voorspoedig en inspirerend 2013.
Lichtvolle groetjes
Kitty & Ton

dinsdag 18 december 2012

Deurtjes openen en sluiten

Vandaag ontving ik onderstaande prachtige tekst van Omraam Mikhaël Aïvanhov over deurtjes openen en sluiten. Ik had geen idee dat we zoveel deurtjes hadden. Eigenlijk beschouwen we het altijd als normaal dat we kunnen zien horen voelen en ruiken. De één wat meer dan de ander. Degene die wat meer van dit alles heeft ontvangen en daardoor meer kan zien en vertellen noemen we gelijk paranormaal begaafd, terwijl we eigenlijk heel gewoon zijn net als ieder ander. Wij zijn mensen met dezelfde fouten en gebreken. Niets menselijks is ons vreemd. Zet ons niet op een voetstuk, daar horen we niet thuis.

Het enige andere aan ons is dat wij iets meer horen, voelen, zien en ruiken. Het is net wat meer ontwikkeld en sterker geworden doordat we ermee gingen werken, maar ieder van ons, ook u of jij, heeft die mogelijkheden in zich. Niet iedereen geloofd hierin, wil of doet er iets mee en dat hoeft ook niet. Toch werken en vertrouwen al heel veel mensen op hun intuïtiegevoel. Eigenlijk is dat het begin van de ontwikkeling. Vertrouw op jezelf, op je gevoel, op alles wat je ingegeven krijgt en je zult zien dat je veel meer weet dan je zelf beseft. Soms zeg je als mens wijsheden dat je je achteraf afvraagt waar dat nu vandaan gekomen is. Geloof me, het wordt je ingegeven door je gidsen of begeleider. De keuze is dus aan jou. Maak jij je deurtjes open door ze in ieder geval op een kiertje te zetten, of hou je ze gesloten. Beide keuzes zijn goed. Het gaat er om waar jij je prettig en op je gemak bij voelt.

Besef je na dit gelezen te hebben dat jij je deurtje open wilt zetten, perfect. Begin met een kiertje en maak je deurtje steeds een stukje wijder open. Het komt niet met bakken tegelijk binnen. Je zou in je verwachtingen teleurgesteld worden. Er zelfs ziek van kunnen worden.
Eis niet teveel van jezelf en leg je lat niet te hoog. Mondjesmaat wordt alles aan je doorgegeven en vooral wordt er gekeken of je het aankunt. Van de andere Zijde krijg je alle bescherming mee waar je om vraagt, maar zorg wel dat het de goede bescherming is, die van het licht.

Ik wens je heel veel succes en bedenk dat het altijd twee stapjes vooruit gaat en één stap achteruit. Zo is in het hele leven, zo is het ook met leren je paranormale vermogens open te stellen. Maar weet ook dat er geen grenzen bestaan in jouw mogelijkheden. Je hoeft alleen maar verder te kijken, te zien, horen en voelen en je ontdekkingen worden groter en groter. Maus

Zoals het land onbegrense mogelijkheden heeft, zo heeft jouw geest dat ook.
Wij moeten het alleen leren zien en gebruiken.

Dagtekst van dinsdag 18 december 2012.
"Deuren open doen en sluiten, heb je wel eens nagedacht over het
belang van dit gebaar? Weet je wanneer je een deur dient te
openen en wanneer te sluiten? Natuurlijk, in het gewone leven
weet je dat: dat doe je de hele dag om naar binnen en naar buiten
te gaan, of degenen die je thuis ontvangt binnen of buiten te
laten. Maar de deuren waarover ik spreek, zijn degene die we in
ons hebben. Deze zijn het die we moeten leren openen of sluiten:
die we openen, als we de hemelse gebieden willen bereiken, of de
engelen willen binnenlaten, en ze sluiten om duistere geesten de
toegang te ontzeggen, om onze spirituele rijkdommen te behoeden.
Deuren bestaan in ons in allerlei vormen. In ons fysieke lichaam
hebben we er al twaalf: twee ogen, twee oren, twee neusgaten, de
mond, beide borsten, de navel en daaronder zijn nog twee andere
deuren. Deze deuren brengen ons in contact met de fysieke wereld
om ons heen, maar wat we niet weten is dat ze ook dienen om ons
in contact te brengen met de psychische wereld en de spirituele
wereld. Hier ligt dus een uitgestrekt gebied om te bestuderen:
hoe en wanneer openen of sluiten we die deuren…"

Omraam Mikhaël Aïvanhov

dinsdag 11 december 2012

Het wonder van de geboorte in de kerstnacht is nog steeds het heden (Kerstverhaal en gedicht)

Het Wonder van de geboorte

Jaren geleden schreef ik het gedicht ‘de geboorte’, nog altijd het grootste wonder in het leven van ons mensen. Maar is het grootste wonder niet al begonnen bij de geboorte van Jezus. Ook Maria hield haar kind in haar armen, had haar dromen over hem. Wist zij toen al dat zijn leven zo kort zou zijn? Wist zij zijn bestemming, dat hij grote wonderen zou verrichten? Dat hij moest lijden voor ons mensen, terwijl wij heel weinig geleerd hebben van het verleden en onze hoofden nog steeds de wind in gooien? Nee, Maria was een moeder en Jozef een vader. Blij en dankbaar met de geboorte van hun kind in die armoedige stal. Ook zij hadden dromen over hun kind, zoals wij die over de onze hebben. Niemand gunt zijn kind ellende, armoede en verdriet.


In Nederland wordt geen enkel kind in een stal geboren. Elders in de wereld zijn nog vele stallen te vinden, waar mensen moeten leven. Toch slaat ook in ons kikkerlandje bij velen de armoede toe. Een deel van de schulden en armoede, opgebouwd door verlangen naar alle luxe die anderen ook hebben, maken het leven voor hen ondraaglijk. Daarnaast moeten onze (klein)kinderen mee doen, anders tellen ze niet meer mee. Als ouders kun je niet anders dan toegeven, tegen beter weten in, willen ze niet gepest en buitengesloten worden. Dagelijks wordt de luxe aangeprezen op tv en radio. Je wilt meedoen en soms is het verlanger groter dan het verstand. Kun je het iemand kwalijk nemen dat hij schulden heeft opgebouwd, waar banken maar gaven en gaven? Neen. Veroordeel niet als je toevallig niet in dezelfde situatie zit en het wel goed hebt. Anderen zijn buiten hun schuld in ellende gekomen, door te hoge hypotheken en rentes. Voedselbanken, ze moesten toch niet nodig zijn in ons land. Mensen levend langs de straat, soms verslaafd aan drugs en alcohol. Toch hadden ook zij als kind hun dromen, net als al die vaders en moeders. Ik weet niet waarom zij ze niet hebben vervult, want ieder mens heeft in zichzelf een oneindige schat aan wonderen. Je hoeft ze alleen maar te zien en te pakken. Dat is niet eenvoudig, maar als we willen kunnen we onze eigen wonderen creëren. Ik zeg niet dat het makkelijk is, soms zelfs heel zwaar en moet je eerst de hel gezien hebben voor je de hemel kunt vinden maar ieder mens krijgt steeds weer nieuwe kansen in het leven. Ik heb het aan de lijve ondervonden in vele opzichten.



De wereld in het algemeen is steeds onverdraagzamer geworden. Oorlogen, moord en doodslag, we lezen het dagelijks en zijn er immuun voor geworden. Het dringt niet meer door. Het nieuwe jaar begint voor velen niet echt rooskleurig. Ontslagen vallen dagelijks, het meest vlak voor de feestdagen. Toch wil ik één ding vragen. Kijk naar binnen. Vraag hulp aan God, het Universum, of waar u maar in geloofd. Al is het in een totempaal. Ieder mens, gelovig of niet, weet dat er iets is dat hoger is dan wij allemaal. Kijk in jezelf in stille uurtjes wat je voor andere, nieuwe mogelijkheden hebt. Kijk of je een nieuwe geboorte kunt creëren. Kijk naar de dromen die je eens had. Soms sluit hier een deur om daar een nieuw venster te openen. Het kind werd geboren in de kerstnacht om ons een nieuw leven te schenken. Misschien is hij toch niet voor niets gekomen. En heel misschien kunnen wij bij deze nieuwe geboorte, met nieuwe kansen ook weer die ene helpen die zijn weg nog niet heeft gevonden. Kunnen we macht en geld omzetten naar liefde geven en delen. Is het de droom geweest van Jezus en nu ook mijn droom of komt ooit de dag dat we kunnen zeggen; ‘we hebben geleerd uit het verleden. De toekomst is aan ons en zal bestaan uit liefde en delen. Wij allen kunnen, hand in hand, samen een betere wereld maken dan er tot nu toe was, als we bij onszelf beginnen.’


De geboorte van Jezus was ons kerstgeschenk

GEBOORTE

Als een roos ontloken

in het eerste ochtendlicht

ligt het pas geboren kind

passend in de palmen

van haar handen



Een gezichtje

vol onschuld en liefde

Naarstig gluurt het

even de wereld in

om zijn oogjes

direct weer te sluiten



Het wilde naar buiten

onze wereld bekijken

zijn moeder aanschouwen

Het laat zich omarmen

verwarmen

met een onschuldige traan

nog op zijn gezichtje

van het zware werk

door hem verricht



Beschermd door de liefdevolle

handen van zijn moeder

overdekt door haar tranen

beschenen door de

eerste zonnestralen



Alsof God wil laten weten

dat dit onschuldige mensje

passend in de

palmen van haar handen

zijn leven in zuiverheid

en liefde geschonken krijgt


Mag ik u een heel liefdevol, fijn en gelukkig Kerstfeest wensen en voor 2013 een jaar vol liefde gezondheid en geluk
 
© Fotografie en teksten: Maus Sturmer


 

maandag 10 december 2012

Gedachten van goed en kwaad, hoe verjaag ik de laatste en geniet ik zolang mogelijk van de eerste

Kent u dat ook? Al die gedachten die de hele dag door je hoofd spoken? Ze kunnen blijdschap geven, maar ons ook een groot negatief gevoel geven, zodat we er akelig van worden. Het kan ons zelfs ziek maken op zo’n dag. Met blijdschap vervult zijn is heerlijk, je dag kan dan niet meer kapot. Maar hoe te handelen als we ons akelig voelen of diep verdrietig? Mikhaël Aïvanhov geeft hieronder het antwoord.

Om ons heen leven goede en slechte entiteiten. De goeden willen ons graag helpen, de anderen willen ons alleen maar naar beneden trekken, negatief beïnvloeden. Jezelf drie keer per dag in het licht zetten helpt hiertegen. Het is een oefening die ik van Ton heb geleerd. Nu kun je als excuus wel zegen dat je er geen tijd voor hebt, maar dat moet ik echt tegenspreken. Zet je wekkertje van je telefoon en doe het. Proberen kost niets en als je ziet wat het je oplevert ga je er vanzelf wel aan denken om het vol te houden. Het kost je maar een paar minuten per dag.

Oefening: Ga ontspannen staan. De benen ietsje uit elkaar. Laat vanuit het universum een witte lichtstaal binnenkomen via je hoofdchakra. Vul je hele lichaam op met dit licht vol energie. Laat de energie vervolgens in de aarde verdwijnen via je voeten en tweede chakra. Doe dit vijf ademhalingen lang. Probeer om de ademhaling los te voelen van de stroming. Valt in het begin niet mee, maar op gegeven moment sta je niet meer stil bij de ademhaling. De energiestroming voelen is dan veel belangrijker.

Een tweede oefening gelijk er achteraan is om dezelfde energiestroming te vragen en daar vervolgens je hele aura mee op te vullen. Laat die energie tot onder je voeten stromen en vervolgens tussen je benen omhoog je lichaam in laten stromen tot je kruin, om vervolgens als een fontein weer naar buiten te spuiten je aura in. Doe ook deze oefening vijf ademhalingen lang. Beide oefeningen niet langer dan een paar minuten uitvoeren.

Dan is er nog een derde oefening die heel belangrijk kan zijn. Zonder dat we het in de gaten hebben kunnen wij energie van anderen pakken, vooral als we moe zijn. Bijna niemand weet dat van zichzelf. Het heeft het voordeel dat de ander moe wordt en wij door die energie ons even beter voelen. Het nadeel is dat wij ook de slechte energie meepakken van de ander. Zijn of haar negatieve gevoelens pakken wij ook, met andere woorden; we krijgen energie, maar niet de goede. De moeheid mag even verdwenen zijn, de negatieve gevoelens worden sterker. Juist omdat je dit als mens niet altijd beseft is hier de derde oefening.

Visualiseer eens op je lichaam en ontdek dat er tientallen draadjes verbonden zijn naar buiten, zonder dat je hoeft te weten naar wie. Verbreek in gedachten deze draadjes aan voor- en achterzijde. Laat nu een soort tweede huid van doorzichtig licht je lichaam omsluiten, zodat jij in je eigen energie kan blijven. Niets van anderen neemt of geeft wat niet bij jou hoort of van jou is. Begrijp je iets niet, schrijf rustig per mail en ik beantwoord de vraag onder aan dit verhaal.

Dagtekst van dinsdag 11 december 2012.

"Door goed en kwaad te beschouwen als onverzettelijke vijanden, wordt de mens voortdurend tussen die twee heen en weer geslingerd en weet hij niet de eenheid te hervinden, die hem tot een sterk wezen maakt en meester van elke situatie. Je zegt: ‘Maar we kunnen er niets aan doen, het is nu eenmaal zo dat we gevangen zitten tussen de krachten van goed en kwaad…’

Zolang je op aarde bent, zul je dit probleem horen op te lossen en om het op te lossen is hier onder andere een methode: leer hoe je de duistere entiteiten die je in hun netten willen strikken dient te beantwoorden. Maar antwoord hun nooit met geweld, want dat maakt hen alleen maar sterker. Als je hen voelt naderen in de vorm van verleidingen, slechte gedachten, slechte gevoelens, verzet je dan niet tegen hen. Zeg hun dat je blij bent met hun bezoek, en breng het licht mee om ze te begroeten, ontsteek al je innerlijke lampen: onmiddellijk zullen deze bezoekers het hazenpad kiezen, want ze zijn lelijk, slecht gekleed en willen niet gezien worden! Ja, alleen het licht in jou kan een antwoord zijn op de geesten van het kwaad. Je hoeft ze niet te tarten, breng alleen maar je licht. En dankzij het licht kom je elke dag

meer en meer vooruit op weg naar de innerlijke eenheid." Omraam Mikhaël Aïvanhov

 

donderdag 6 december 2012

De adventstijd begint 4 weken voor de Kerst, een tijd van geven en bezinning. Eerlijk zijn tegen jezelf.

Dit verhaal heeft even niets met uittreden te maken, maar wel met keuzes maken in je leven.
 

Vanmorgen vroeg kreeg ik onderstaande dagtekst. Een tekst die precies aansluit bij mijn kerstverhaal op de kerstkaart, die deze week de deur uitgaat, per mail wordt verzonden naar de 4000 adressen in mijn bestand en komende week op de blogs verschijnt. Het is adventstijd. Velen weten wat het inhoud, maar voor de enkeling die er geen weet van heeft of er niets van wil weten, ook dat is goed, leg ik toch uit wat ik daar zelf bij voel.

Oorspronkelijk is de adventstijd bedoeld als boetedoening ter voorbereiding op de Kerst. Zelf zie ik het liever als dagen van bezinning. Nadenken over jezelf. Hoe kan ik mijn leven veranderen en verbeteren. Wat moet ik daarvoor doen, want niets gebeurt vanzelf. Het leven is geven en nemen en in het laatste is de mens over het algemeen beter dan in het eerste. Iedere zondag een nieuw kaarsje erbij opsteken, zodat in de laatste week alle vier de kaarsjes op de adventskrans branden. Het is ook de tijd dat je nadenkt over samenzijn met familie en vrienden. Voor velen een plezier, voor anderen een verplichting, welke ieder jaar problemen schept. Zodra het een moeten wordt kun je beter eerlijk zeggen dat je die verplichting niet meer wilt. Het voorkomt zoveel ellende als je eerlijk zegt dat je iets niet wilt. Het wordt een bom, die eens gaat ontploffen als je doorgaat met een verplichting die voor jou niet goed voelt. Blijf eerlijk tegen jezelf en de ander. Uiteindelijk levert het meer op dan een leugentje of smoes. De advent is ook een tijd om te overdenken of je hier en daar een helpende hand toe kunt steken. Misschien zelfs die zwerver, bedelaar of drugsverslaafde eens niet voorbij lopen, maar een helpende hand toe te steken door hem wat in zijn hand te geven voor eten en onderdak. Bedenk dan even niet dat dit geld misschien aan drugs of drank opgaat maar wat het je oplevert. Geven maakt gelukkig en de ander voelt datzelfde geluk in een andere vorm. Schenk dezer dagen, al is het maar een dubbeltje. Vroeger liep in Heerlen ook een zwerver. Hij vroeg nooit meer dan een dubbeltje. Als je je meer in hem verdiepte kwam je er achter dat zijn achtergrond een goede opleiding was. Zag hij kinderen in de stad met leerproblemen, hij hielp ze. Lag er een papiertje op de straat, hij raapte het op en deponeerde het in de prullenbak. Hij dronk niet, gebruikte geen drugs en wanneer hij dat dubbeltje of meer kreeg vertelde hij altijd dat hij een gebedje zou doen voor je zou doen. Hoe vaak heb ik niet met hem gepraat in al die jaren. Ik kom zelden in de stad, maar als ik hem zag gaf ik mijn laatste tientje met de gedachte dat mijn portemonaie wel weer gevuld zou worden. Dat was ook altijd zo. Wist ik niet hoe ik de volgende dag eten moest halen, er gebeurde altijd wel iets waardoor het eten er weer was.  

Nu zie ik hem nog maar af en toe. Hij heeft inmiddels AOW gekregen en een flat, via een of ander hulpprogramma. Hij heeft lange tijd nodig gehad om er aan te wennen en toen ik hem van de week tegen kwam op het station had ik helaas de tijd niet om even te vragen hoe het was. Ik moest de trein halen en stond in de lift die net ging sluiten. Jammer. Maar op een dag zie ik hem weer. Hij zag er zo goed uit en is goed terecht gekomen. Daarom, loop nooit iemand zo voorbij en geef geen oordeel over hem of haar, maar help, al is het maar met een kleinigheid. Help, je weet nooit waar het goed voor is. 

Dagtekst van donderdag 6 december 2012.

"Wie veel liefde in zijn hart heeft, is met iedereen gelukkig. Ja, hij ontdekt in alle wezens kwaliteiten, rijkdommen en alleen in zichzelf merkt hij leemtes op. In het algemeen echter komt eerder het tegenovergestelde voor. In plaats van tot zichzelf te zeggen: ‘Als ik de anderen zo moeilijk te verdragen vind, komt dat omdat ik liefde mis… en ook wijsheid.’, gaat men overal vertellen wat die of die heeft gezegd en wat voor iets stoms of gemeens hij heeft gedaan. Maar wat denkt men daarbij te winnen? Als iemand je enorm begint te irriteren, is het nuttiger om bij hem te gaan ontdekken wat je in hem kunt waarderen. Je zult zeggen dat wat ik hier van je verlang, echt moeilijk is. Oké, het is moeilijk, maar waar denk je dat je terechtkomt, als je alleen maar nastreeft wat makkelijk is? De enige manier om problemen de baas te worden, is niet door ze te blijven herkauwen, maar door in te zien wat je allemaal zult winnen, als je probeert met elkaar in broederschap te leven." 
Omraam Mikhaël Aïvanhov

dinsdag 4 december 2012

Het leven na de dood gaat door.

Voor ik onderstaand artikel plaats over bijna doodervaringen eerst nog een kleine mooie ervaring die ik zelf mocht ondergaan.
Een goede en vooral lieve vriendin had besloten euthanasie te plegen. Haar longen waren zo slecht, de benauwdheid zo erg dat het nauwelijks meer vol te houden was. Zelf heb ik hier grote moeite mee, omdat ik weet dat het niet mag volgens de Goddelijke wetten. Toch kon ik het begrijpen. Zij kon nauwelijks meer eten, viel met dag steeds meer af en voor haarzelf was deze beslissing het beste wat haar kon overkomen. Ik wist inmiddels dat zij niet direct naar het licht mocht. Zij moest eerst inzien dat deze beslissing niet de juiste was geweest. Zij had nog een week moeten leven. Aan de andere kant wist ik ook dat zij in haar goedheid altijd voor anderen had klaargestaan en geholpen waar zij kon. Ik vroeg of ik haar mocht en vooral kon helpen. Ik bad voor haar, stak dagelijks kaarsjes aan, maar het was in mijn gevoel niet genoeg.

Tijdens de cursus van Ton, een paar dagen na haar begrafenis, kreeg ik een kleine uittreding of was het een visioen? Ik weet het niet. Het gebeurde tijdens de meditatieoefening. Ik weet dat ik bij haar was en haar zelf naar het Licht mocht brengen. Ik nam haar in mijn armen en vloog met haar naar het licht. Zij woog als een veertje. Ik mocht tot de rand van het licht en moest haar daar overdragen. Mijn taak zat er op, ik mocht niet verder. We namen afscheid. Het voelde prima zo. Beiden hadden we rust gevonden. Voor mij was het een groot geschenk om de vrouw, die mij in moeilijke tijden zo had geholpen om vol te houden, nu te mogen helpen naar het licht te gaan, waar haar thuis was. Dank je Annie, voor alles wat je mij hebt gegeven. Ik ben dankbaar en blij dat ik jou heb mogen leren kennen deze afgelopen acht jaar.  Als dank heeft zij korte tijd later laten weten dat zij alles in het juiste perspectief heeft kunnen zien en niet begrepen heeft hoe zwaar ik het  heb gehad in een situatie waar alles eenzijdig was. Een groter geschenk had ik niet kunnen krijgen. Maus

Onderstaand artikel, doorgestuurd door Ton en geschreven door Tijn Touber in Ode nummer: 82 wil ik u zeker niet onthouden. Als zelfs cardiologen in gaan zien dat er leven na de dood is, gaan we een grote stap vooruit.
Cardioloog Pim van Lommel deed een vooraanstaand onderzoek naar bijnadoodervaringen. Met Ode praat hij over de levenslessen van mensen op de rand van de dood. ‘Niemand ontkomt aan de consequenties van zijn gedachten.’
Toen hij zijn onderzoek naar bijnadoodervaringen aan The Lancet aanbood, kon Pim van Lommel niet vermoeden, dat hij later één van de meest besproken wetenschappers zou worden. Opeens wilde iedereen meer weten over die man die zijn onderzoek naar zo’n esoterisch onderwerp geplaatst wist te krijgen in zo’n toonaangevend medisch vakblad. Toch verbaast het hem niet dat zijn publicatie in 2001 zoveel stof heeft doen opwaaien. Niet eerder werd zo systematisch en uitgebreid onderzoek gedaan naar de ervaringen van mensen die klinisch dood waren verklaard en vervolgens weer terugkwamen in het leven. En niet eerder werd duidelijk hoe eenduidig hun ervaringen zijn en welke consequenties deze hebben voor ons denken over leven en dood.
 Hij is er de man niet naar om naam en faam na te streven. Op deze mooie zomerdag in zijn achtertuin, nabij Arnhem, straalt Van Lommel, 63 jaar, vooral bescheidenheid uit en toont hij zich meer geïnteresseerd in zijn gast en de ontwikkeling van Ode dan in zijn eigen verhaal. Die nieuwsgierige houding had hem zo’n 35 jaar geleden – toen Van Lommel werkzaam was als arts-assistant in het St. Antonius ziekenhuis in Utrecht – op het spoor gebracht van een patiënt die vertelde over zijn bijnadoodervaring. Hij was op slag gefascineerd. Pas toen hij jaren later het boek Terugkeer uit de dood las, waarin de Amerikaanse arts George Ritchie tot in detail zijn eigen bijnadoodervaring beschrijft, herinnerde Van Lommel die patiënt weer. Hij vroeg zich af of er meer mensen zouden rondlopen met dergelijke ervaringen.
 Van Lommel besloot om voortaan al zijn patiënten – ook later toen hij als cardioloog werkte in het Rijnstate Ziekenhuis in Arnhem – te vragen of zij zich iets konden herinneren van de periode tijdens hun hartstilstand. ‘Dan was het meestal “nee” en soms “hoezo?” In het laatste geval liep mijn spreekuur uit.’ In twee jaar tijd hoorde hij, tot zijn eigen verbazing, verhalen van twaalf patiënten. Zijn wetenschappelijke nieuwgsierigheid was gewekt. Die verhalen vormden het begin van een jarenlange studie.

‘Ik keek van bovenaf naar mijn eigen lichaam en zag dokters en verplegers vechten voor mijn leven. Ik hoorde wat ze zeiden. Toen kreeg ik een warm gevoel en ik kwam in een tunnel terecht. Aan het einde van die tunnel was een fel, warm, wit, vibrerend licht. Het was prachtig. Het gaf me een rustig en zelfverzekerd gevoel. Ik zweefde ernaar toe. Het warme gevoel werd steeds sterker. Ik voelde me thuis, geliefd, haast extatisch. Ik zag mijn leven aan mij voorbij flitsen. Plots voelde ik weer de pijn van het ongeluk en schoot ik terug in mijn lichaam. Ik was razend dat de dokters me hadden teruggehaald.’

Vrijwel iedere bijnadoodervaring is even prachtig. Mensen voelen zich verbonden en gedragen. Ze doorgronden de werking van het universum. Ze ervaren onvoorwaardelijke liefde en voelen zich vrij van de knellende beslommeringen van het aardse bestaan. Geef mij zo’n ervaring! Van Lommel moet lachen. ‘Het klinkt fantastisch, nietwaar? Toch is het niet altijd even gemakkelijk om hiermee om te gaan. Als mensen terugkomen, hebben ze vaak het gevoel een gevangenis in te moeten. Bovendien kan het jaren duren voordat ze de inzichten die zij hebben opgedaan kunnen of durven integreren in hun alledaagse leven.’

 Toch overheersen de positieve ervaringen. Een bijnadoodervaring is volgens de meesten een schitterende gebeurtenis die hun leven sterk verrijkt. Van Lommel: ‘Het belangrijkste dat mensen eraan overhouden, is dat ze niet meer bang zijn voor de dood. Ze hebben namelijk ervaren dat hun bewustzijn doorgaat, dat er continuïteit is. Hun leven en hun identiteit eindigen niet wanneer het lichaam sterft. Ze hebben het gevoel alsof ze een jas uittrekken – meer niet.’
 Dat klinkt misschien als de taal van iemand die zich iets te veel op de new-age-afdeling van de boekenhandel heeft gewaagd. Maar bijnadoodervaringen zijn – zo is de ervaring van Van Lommel – helemaal niet voorbehouden aan de gemeenschap van ‘spirituele mensen’. Ze komen net zoveel voor bij mensen die hier vooraf zeer skeptisch tegenover hebben gestaan.

‘Ik kwam “los” van mijn lichaam en zweefde erin en eromheen. Ik had mijn ogen dicht, maar toch kon ik de slaapkamer en mijn lichaam zien. Opeens kon ik honderdduizend keer sneller – en veel helderder - “denken” dan normaal gesproken mogelijk is voor een mens. Op dat moment besefte en accepteerde ik dat ik was gestorven. Het werd tijd om verder te gaan. Het was een volstrekt vredig gevoel – zonder angst of pijn. Er kwamen helemaal geen emoties bij kijken.’

Het opmerkelijkste, zegt Van Lommel, is dat zijn patiënten dergelijke verruimde bewustzijnservaringen hebben, terwijl de hersenen geen enkele activiteit meer vertonen. Volgens de huidige kennis in de medische wetenschap is dat onmogelijk. Omdat het onder wetenschappers algemeen wordt aanvaard dat het bewustzijn in de hersenen zetelt, ontstaat nu dus het raadsel hoe mensen bewustzijn kunnen ervaren, terwijl zij tijdens hun hartstilstand (een klinische dood) bewusteloos zijn.
 Na al die jaren van intensieve studie spreekt Van Lommel nog steeds met eerbied over het wonder van de bijnadoodervaring. ‘Op dat moment zijn deze mensen niet alleen bewust; ze hebben zelfs een ruimer bewustzijn dan ze ooit hebben gehad. Ze kunnen zeer helder nadenken, hebben herinneringen tot aan hun vroegste jeugd en ervaren een grote mate van verbondenheid met alles en iedereen om hen heen. En dat terwijl er geen enkele activiteit in de hersenen is!’
 Dit roept, ook bij Van Lommel, existentiële vragen op. Hij somt op: ‘Wat is bewustzijn en waar is het gelokaliseerd? Bestaat er nog wel een “ik”? Wat is mijn identiteit en waar bevindt die identiteit zich? Wat is het dat waarneemt als ik mijn lichaam daar beneden op de operatietafel zie liggen? Wat is leven? Wat is dood?’

‘Het lichaam dat ik op het bed zag liggen, was het mijne, maar ik wist dat de tijd om te gaan nog niet was gekomen. Mijn tijd op aarde was nog niet voorbij; er was nog een bestemming.’

Om anderen te overtuigen van de nieuwe inzichten, moest Van Lommel eerst aantonen dat het verruimde bewustzijn zich inderdaad tijdens de periode van hersendood afspeelt. Dat bleek niet moeilijk. Niet zelden blijken patiënten in staat nauwkeurig te beschrijven wat er tijdens hun hartstilstand is gebeurd. Ze weten bijvoorbeeld feilloos waar de verpleegster hun kunstgebit heeft neergelegd, of wat artsen en familieleden tijdens de reanimatie tegen elkaar hebben gezegd. Hoe kan iemand zoiets weten als de hersenen op die momenten niet actief waren?
 Niettemin zijn er wetenschappers die blijven ontkennen dat de hersenen tijdens de reanimatie geen enkele activiteit vertonen. Van Lommel dient hen van repliek en doceert: ‘Wanneer het hart niet meer klopt, stopt de bloedstroom binnen een seconde. Na zesenhalve seconde beginnen de EEG-activiteiten te veranderen als gevolg van zuurstoftekort. Na vijftien seconden ontstaat er een rechte, vlakke lijn en dan is de elektrische activiteit in de hersenschors volledig verdwenen. De hersenstam kunnen we niet meten, maar tijdens dierproeven is aangetoond dat ook daar dan geen activiteit meer is. Je kunt overigens ook aantonen dat de hersenstam is uitgevallen, omdat deze onze basisreflexen regelt. De pupilreactie en worgreflex zijn bijvoorbeeld uitgevallen. Je kunt iemand zo een buis in de keel duwen. Ook het ademhalingscentrum is uitgevallen. Als de persoon na vijf tot tien minuten niet is gereanimeerd, raken de hersencellen onherstelbaar beschadigd.’ Van Lommel wil het maar duidelijk gezegd hebben: bijnadoodervaringen vinden plaats op het moment dat lichaam en hersenen niet meer functioneren.
 Zijn bevindingen over het bewustzijn, beseft hij, staan haaks op de wetenschappelijke consensus. Des te opmerkelijker is het dat een gerenommeerd wetenschappelijk vakblad als The Lancet bereid was zijn artikel te plaatsen. Dat ging overigens niet zonderslag of stoot. Van Lommel, grinnikend: ‘Er gingen maanden overheen voordat ik het groene licht kreeg. En toen moest het ineens af, binnen een dag.’
 Hij kan er inmiddels om lachen, want hij weet hoe gevoelig zijn conclusies kunnen liggen. Allereerst heeft Van Lommel vragen opgeroepen over wat ‘dood’ nu eigenlijk betekent: ‘Tot nu toe betekende “dood” gewoon het einde van bewustzijn, van identiteit, van leven.’ Dat beeld heeft hij dus gekanteld, zoals hij ook een mythe over bijnadoodervaringen heeft ontzenuwd. ‘Voorheen werden deze ervaringen toegeschreven aan fysiologische, psychologische, farmacologische of religieuze zaken. Dus: zuurstoftekort, het vrijkomen van endorfine, blokkades van receptoren, doodsangst, hallucinaties, religieuze verwachtingspatronen of een combinatie van deze factoren. Maar uit ons onderzoek blijkt dat geen van deze factoren bepaalde of iemand wel of geen bijnadoodervaring heeft.’

‘Deze ervaring is een zegen voor me, want nu weet ik zeker dat lichaam en ziel afzonderlijke dingen zijn en dat er leven is na de dood. Ik ben er nu van overtuigd dat het bewustzijn na de dood blijft bestaan. De dood is geen dood, maar een andere vorm van leven.’

Volgens Van Lommel zijn de hersenen geen producenten van bewustzijn en geen opslagplaats van herinneringen. Van Lommel wijst erop dat hersenonderzoekers Simon Berkovich en Herms Romijn hebben berekend, dat het voor de hersenen onmogelijk is om alles op te slaan wat je in je leven denkt en meemaakt. Je hersenen zouden hiervoor een verwerkingssnelheid van 1024 bits per seconde nodig hebben. Een uur televisiekijken zou al teveel zijn. ‘Wanneer je díe hoeveelheid informatie – met de associatieve gedachten die je daarbij produceert – zou willen opslaan,’ zegt Van Lommel, ‘dan zijn je hersenen ongeveer vol. Anatomisch en functioneel is het gewoon onmogelijk voor de hersenen om zo’n verwerkingssnelheid te hebben.’
 De hersenen zijn dus vooral ontvangers en zenders van informatie. ‘Je kunt hersenen vergelijken met een televisietoestel dat afstemt op specifieke elektromagnetische golven en deze omzet in beeld en geluid. Ons waakbewustzijn, het bewustzijn dat wij tijdens onze dagelijkse activiteiten hebben, reduceert alle informatie die er is tot één enkel feit dat wij als “realiteit” ervaren. Tijdens bijnadoodervaringen worden mensen echter niet beperkt door hun lichaam of hun waakbewustzijn, waardoor zij veel meer realiteiten ervaren.’
 Dat verklaart ook waarom mensen na een bijnadoodervaring soms grote moeite hebben weer te functioneren in hun dagelijkse omgeving. De meesten behouden nog een tijd lang de gevoeligheid om op verschillende kanalen tegelijk af te stemmen, waardoor een ritje in het openbaar vervoer al een overweldigende ervaring kan zijn: alle informatie van alle medepassagiers komt op alle kanalen binnen. Van Lommel: ‘Deze mensen zijn heldervoelend, helderhorend en hebben geregeld voorspellende gevoelens.’
 Bijnadoodervaringen zijn volgens Van Lommel alleen te verklaren als je ervan uitgaat, dat er een continuïteit van bewustzijn is en dat het bewustzijn zich, compleet met al onze ervaringen en herinneringen, buiten de hersenen bevinden. Over de vraag wáár het bewustzijn zich dan bevindt, kan Van Lommel alleen maar speculeren. ‘Ik vermoed dat er een dimensie is waar deze informatie ligt opgeslagen – een soort collectief bewustzijnsveld waarop wij afstemmen om toegang te krijgen tot onze identiteit en onze herinneringen.’

 Door middel van zo’n collectief informatieveld zijn wij niet alleen verbonden met onze eigen informatie, maar ook met die van anderen en zelfs met informatie uit het verleden en de toekomst. ‘Er zijn mensen die tijdens een bijnadoodervaring de toekomst zien’, weet Van Lommel. ‘Zo was er een man die zijn toekomstige gezin zag. Jaren later bevond hij zich in de situatie die hij tijdens zijn bijnadoodervaring had gezien. Ik vermoed dat een déjà vu ook zo werkt.’ Tijdens bijnadoodervaringen kunnen mensen ook contact maken met overledenen, zelfs als ze deze persoon niet kennen.

‘Ik zag een man die me liefhebbend aankeek, maar ik kende hem niet. Pas later, op haar sterfbed, biechtte mijn moeder op dat ik uit een buitenechtelijke relatie was geboren, dat mijn vader een jood was die gedeporteerd en vermoord was in de Tweede Wereldoorlog. Mijn moeder liet me een foto van hem zien. De onbekende man die ik jaren eerder bij mijn bijnadoodervaring had gezien, bleek mijn biologische vader te zijn.’

Als de hersenen niet in staat zijn zoveel informatie op te slaan, zullen zij dus afstemmen en decoderen. Maar hoe ‘weten’ de hersenen dan op welke informatie zij moeten afstemmen? Hoe kan het dat iemand afstemt op zijn eigen herinneringen en niet op die van een ander? Het antwoord van Van Lommel is verrassend kort en simpel: ‘DNA. En dan met name het zogeheten junk-DNA, zo’n 95 procent van het totaal, waarvan wij de functie nog niet kennen.’ Hij vermoedt dat het DNA, dat uniek is voor ieder mens en ieder organisme, werkt als een ontvangstapparaat,een soort tolk, tussen de informatievelden en het organisme.
 Niet alleen de hersencellen, maar alle cellen in ons hele lichaam zouden gebruikmaken van het DNA om af te stemmen op informatie die de cel aanzet tot actie. Dat cellen hiervoor gebruikmaken van een informatieveld dat buiten tijd en ruimte staat, werd eerder aangetoond door Cleve Backster. Hij zette witte bloedlichaampjes uit wangslijmvlies van een proefpersoon op kweek. Vervolgens plaatste hij de proefpersoon tien kilometer verderop achter een beeldscherm, waar hij afwisselend mooie, vreselijke en seksuele beelden te zien kreeg. Die beelden veranderden niet alleen de huidweerstand van de proefpersoon, maar veroorzaakten tegelijk een meetbare reactie in de op kweek gezette cellen, kilometers verderop in het laboratorium.
 De gedachte dat DNA werkt als ontvangstapparaat om de mens af te stemmen op zijn specifieke bewustzijnsvelden, plaatst de discussie over orgaantransplantatie in een nieuw licht. Want stel: u krijgt een nieuw hart. Het DNA van dat hart zal zich richten op het bewustzijnsveld van de donor, niet op dat van de ontvanger. Krijgt u dan misschien opeens heel andere informatie binnen? Ja, weet Van Lommel: ‘Er zijn verhalen bekend van mensen die, na een orgaandonatie, heel andere verlangens en leefpatronen ontwikkelden. Zo is er het verhaal van een balletdanseres die ineens motor wilde rijden en junk food wilde eten.’ Dergelijke voorvallen zijn onder meer gedocumenteerd door Claire Sylvia (in haar boek Met hart en ziel) en Paul Pearsall (Het geheugen van het hart). Van Lommel wil mensen niet onnodig bang maken, benadrukt hij, maar hij meent dat de gevolgen van het vervangen van een orgaan groter kunnen zijn dan vaak wordt aangenomen.

‘Ik zag niet alleen wat ik had gedaan, maar ook hoe anderen daardoor waren beïnvloed. Blijkbaar verdwijnen zelfs je gedachten niet... Terwijl mijn leven aan me voorbijtrok, lag voortdurend de nadruk op het belang van liefde.’

Het cliché is waar: mensen zien hun leven aan zich voorbij trekken. In deze terugblik of panorama krijgen mensen inzicht in de consequenties van hun handelingen. Zo kunnen zij bijvoorbeeld zichzelf op 4-jarige leeftijd zien, terwijl zij het speelgoed van hun zusje afpakken, waarbij ze haar verdriet voelen. Van Lommel: ‘Het is op dat moment alsof je de gedachten van de ander in je hebt. Je krijgt inzicht in wat voor invloed jouw gedachten, woorden en daden op jezelf en de ander hadden. Elke gedachte die we hebben, blijkt dus een vorm van energie die eeuwig blijft bestaan.’
 Volgens mensen die zo’n levensterugblik hebben meegemaakt, gaat het niet zozeer om de daad die je verricht, maar om de intentie erachter. ‘Als je iets doet omdat je graag aardig gevonden wilt worden, is je intentie niet zuiver en je daad dus ook niet.’ Dan buigt Van Lommel voorover, om er zeker van te zijn dat zijn woorden zullen overkomen: ‘Het is uiterst indringend te ervaren dat alles wat je aan een ander hebt gegeven bij jezelf terugkomt. Niemand ontkomt aan de consequenties van zijn gedachten. Dat is ontzettend confronterend. Mensen ervaren soms dat ze iets nooit meer kunnen goedmaken. Anderen komen terug en gaan meteen mensen bellen om hun verontschuldiging aan te bieden voor iets dat ze twintig jaar geleden hebben gedaan.’
 Dus toch een laatste oordeel? Van Lommel is beslist: ‘Zeker niet. Niemand wordt veroordeeld. Het is een inzichtervaring. De meeste mensen maken de terugblik mee in de aanwezigheid van een wezen van licht. Dat wezen is volstrekt liefdevol, volledig accepterend, zonder oordeel, maar met volledig inzicht. De terugblik verandert het levensinzicht van mensen. Ze krijgen andere waarden. Ze voelen dat ze één zijn met de de natuur en de aarde. Er is geen verschil meer tussen de ander en henzelf. Het gaat niet om macht, uiterlijk, mooie auto’s, kleren, een jong lijf. Het gaat om heel andere dingen: liefde voor jezelf, de natuur, je medemens. De boodschap is zo oud als de wereld, maar nu hebben ze het zelf ervaren en nu moeten ze ernaar gaan leven.’
 Na een korte pauze zegt hij dan, peinzend: ‘Het is haast angstig te beseffen dat elke gedachte effect heeft. Als je dát tot je laat doordringen... We beïnvloeden onszelf, elkaar en de natuur met iedere gedachte, positief of negatief.’
 Moet je bijna dood zijn geweest om die levenslessen te leren? Nee, meent Van Lommel, die zelf nooit een bijnadoodervaring heeft gehad. Zelf heeft hij dankzij zijn onderzoek zoveel waardevolle lessen geleerd, dat hij in 1992 zijn carrière als cardioloog heeft beëindigd om zich volledig te kunnen wijden aan verder onderzoek en nieuwe publicaties en lezingen over dit onderwerp. Hij heeft Stichting Merkawah opgericht, die mensen met een bijnadoodervaring voorlichting en begeleiding biedt. ‘Door ermee bezig te zijn en ervoor open te staan, is mijn leven veranderd’, zegt Van Lommel. ‘Ik zie nu in dat alles voortkomt uit bewustzijn. Ik begrijp beter dat je je eigen realiteit creëert op basis van het bewustzijn dat je hebt en de intentie van waaruit je leeft. Ik begrijp dat bewustzijn de basis is van leven, en dat het in het leven vooral gaat om compassie, empathie en liefde.’

De fragmenten in dit artikel zijn afkomstig uit interviews die Pim van Lommel en zijn onderzoeksteam hebben gehouden met mensen met een bijnadoodervaring.
Meer informatie over Stichting Merkawah: Vlaskamp 642, 2592 AT Den Haag,
info@merkawah.nl, www.merkawah.nl.

Reacties van anderen:
Dag Maus,
Ik las je verhaal over de bijzondere begeleiding van je vriendin Annie naar wat ik het grote licht wil noemen.
Omdat wij allen met elkaar verbonden zijn wil ik je bedanken voor hetgeen je voor Annie betekent hebt.
Met vriendelijke groet,
Ludie


Hallo Maus,
Ik heb je verhaal helemaal gelezen, maar wil je nog even vertellen dat in de jaren 80/90 in het VU ook de bijna dood ervaringen werden genoteerd. Ik had nl. bloed in mijn buik door een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en na afloop werd mij ook gevraagd of ik een bijna doodervaring heb gehad. Wellicht hebben veel meer artsen dit al onderzocht, alleen weet ik niet wat ze met de verhalen hebben gedaan. Ik heb wel een gesprek gehad met die arts over wat die mensen dan hebben gezien en ik vond dat heel erg boeiend, mijn moeder had me er wel eens over verteld want zij is ook erg geïnteresseerd in dit soort onderwerpen. Wellicht dat ik door deze ervaring spiritueel ben geworden, ik heb geen idee. Ik vind het heerlijk om al je verhalen te lezen, ook over je chakracursus. Jammer dat je er verder niet meer over hebt geschreven, want ik ben benieuwd naar je andere ervaringen. Liefs, R.

In januari komt pas de les over het derde chakra. Dus je houdt het tegoed. Maus

 

zondag 2 december 2012

Het boek "Proof of Heaven" van de Amerikaanse neurochirurg Dr. Eben Alexander

Onderstaand artikel kreeg ik vanvaag van mijn leraar Ton en is te belangrijk om niet door te geven.
Onlangs werd ik door een deelneemster aan een van mijn cursussen op het boek "Proof of Heaven" van de Amerikaanse neurochirurg Dr. Eben Alexander geattendeerd. Ik ben haar daar zeer dankbaar voor. Het boek is dit jaar voor het eerst verschenen en heeft inmiddels in Amerika en de UK al vier oplages op zijn naam staan.

Het is een geweldig boek geschreven door een evenzo geweldig mens. Het is bewonderenswaardig hoe hij de moed heeft opgebracht om als een zeer gerenommeerde neurochirurg te boek staande (zowel in de VS als in het buitenland) te verklaren dat het bewustzijn bestaat zonder onze hersenen.

Deze inzichten heeft hij niet verworven als wetenschapper maar in eerste instantie door zelf als comapatiënt tengevolge van een zeer gevaarlijke vorm van hersenvliesontsteking zeven dagen lang buiten zijn lichaam de verblijven in de subtiele sferen. Wat hij in die week heeft mogen ervaren en meemaken heeft hem nadat hij weer bij bewustzijn kwam ertoe aangezet om zijn medemens te informeren dat er leven na de dood bestaat.

Het is een prachtig en aangrijpend boek. Zelf reis ik al vele jaren buiten mijn lichaam en verken met name de astrale domeinen. In al die jaren heb ik veel literatuur bestudeerd en wereldwijd dankzij het internet contacten kunnen leggen met mensen die soortgelijke ervaringen hebben. Vele boeken op het gebied van o.a. bijna-doodervaringen heb ik dan ook gelezen. Maar dit boek is inderdaad zoals Dr. Raymond Moody het zegt een van de kroonjuwelen op het gebied van verslagen van bijna-doodervaringen. Ik kan het jullie van harte aanbevelen om te lezen. Een prachtig boek om straks onder de kerstboom te lezen. Hopelijk zal het gauw in het Nederlands vertaald worden voor degenen die de Engelse taal niet machtig  (genoeg) zijn. Maar het boek is hoe dan luchtig en vlot geschreven.

Vandaag komt Dr. Eben Alexander in het programma van Oprah.
Check hiervoor eventueel  de volgende website:
http://www.lifebeyonddeath.net/home

Een van Dr. Alexander's heldere en niet door de wetenschap aan te vechten uitspraak is:
“Our spirit is not dependent on the brain or body,” he said. “It is eternal, and no one has one sentence worth of hard evidence that it isn’t.”

Geweldig... wat moedig van deze wetenschapper pur sang.
Alvast heel veel leesplezier.
Hartelijke groet, Ton