Het is inmiddels kwart voor één in de nacht, voor ik alles op kan schrijven. Het was cursusavond bij Ton. We begonnen al vrij snel met een oefening waarbij je naar binnen moest treden in je hoofd.
Oefening
Een paar keer heel diep ademen vanuit de buik tot volledige ontspanning volgt. Alle gedachten die opkomen stuur je maar met een bootje de zee op, zei Ton. Ik zelf bedank ze dat ze er zijn, maar maak duidelijk dat ze weer weg mogen gaan en niet op dit moment bij mij horen. Zo heeft ieder zijn/haar eigen methode om je hoofd leeg te krijgen. Daarna moest we een projectiescherm in ons hoofd neerzetten en maar kijken wat er als film naar voren kwam.
Eerst werd alles helemaal zwart in mijn hersenpan. Daarna kwam er een groot scherm van zo’n 1½ mt. bij 2 mt. Op het doek verscheen het hoofd van Berry, mijn overleden man, zo groot bijna als ik zelf ben. Hij zei niets maar ging langzaam opzij. Ik zag een grote wei. Vanuit de verte kwamen een aantal honden naar me toerennen. Eerst Astra, onze laatste hond. Ik knuffelde haar en vroeg vergeving, omdat ik weleens niet aardig ofwel te streng voor haar was geweest. Ber gaf onze honden in alles toe en ik moest ze gehoorzaamheid leren, wat niet altijd makkelijk was. Zo ging het in ons gezin ook. Met het gevolg dat je vaak de gebeten hond was, althans bij je kinderen. Honden niet, die geven zoveel onbeperkte liefde, dat het onwaarschijnlijk is, zelfs op momenten als ik streng was voor ze. Gelukkig zien mijn meiden dat nu ook anders, nu ze zelf kinderen hebben.
Achter Astra kwamen steeds meer van onze honden tevoorschijn, tot ze allemaal rondom mij heen zitten en lopen en aangehaald willen worden. Ik knuffel ze één voor één. Eén van de honden blijft een beetje vaag achteraan. Het is Chrisly. Hij was spierwit met rondom zijn ene oog een pikzwarte vlek. Prachtig om te zien. Hij kon je altijd zo smeltend aankijken als hij naar buiten wilde. Was net zo’n vrijheidsdier als ik ben. Hij was een wegloper en is uiteindelijk in Hierden door de trein doodgereden. Het spoorwegpersoneel heeft stukken vlees van de rails af moeten plukken. Wij kregen wel de halsband ongeschonden terug. Het is verschrikkelijk als je hoort dat jouw hond door een trein is overreden. Maar ze was zo dol op de hei aan de overkant van het spoor waar wij aan woonden. Hij kon er uren rondzwerven, je kon hem niet binnen houden. Als ik hem zijn vrijheid niet gaf, wist hij van alles te verzinnen tot hij een uitweg vond, maar weg wilde hij. Waarom hij vaag bleef weet ik niet. Ton zou hier in een volgende les uitleg over geven.
Een tweede oefening om uit te treden lukt minder goed. We doen de oefening op de door mij reeds eerder beschreven manier. Echter ik heb opnieuw problemen met het middenstuk van mijn lichaam wat je op moet blazen tot een ballon, om los te komen van mijn lichaam. Kan me ook niet goed meer concentreren. Het heeft allemaal te lang geduurd. Inmiddels was het al half twaalf en de vermoeidheid slaat toe. Het zijn lange avonden, maar zeer de moeite waard.
Het belangrijkste wat ik in deze korte tijd al heb geleerd is mezelf te ontspannen, door bijna dagelijks mijn oefeningen te doen. Een cadeautje aan mezelf.
Respects via Hyves:
Thea respecteert je!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten