Meenemen naar de andere wereld

Op het moment dat ik onderstaande tekst las, voedsel en gereedschappen meegeven aan de doden, was mijn eerste gedachte; ‘dat is echt niet meer van deze tijd.’ Maar is dat wel zo? Wij geven wel geen voedsel mee aan onze overledenen maar steeds meer foto’s van het gezin, tekeningen van de kleinkinderen. Natuurlijk bloemen, heel veel bloemen, vooral als we weten dat overledenen daarvan hielden. Misschien nog vele andere kleine zaken die belangrijk zijn voor onszelf om mee te geven of waar de overledene veel van hield..

Het klopt, de wereld van onze overledenen en die van ons liggen niet ver uit elkaar. Soms heb ik zelfs het gevoel dat ze door elkaar heen lopen, zij het dat dit voor ons een onzichtbare wereld is, terwijl het vanuit de andere zijde wel zichtbaar is naar twee kanten. Soms mag ik daar een stukje van zien, al is het minimaal. Ik weet bijvoorbeeld van de overledenen dat zij zelf mogen kiezen wat te doen wanneer zij aan de andere zijde zijn. Degene die hier graag in de tuin werkte zal daar misschien ook weer voor kiezen. Zo gaat dat met verzorgen en/of verplegen van mensen of dieren net zo. Ieder heeft aan de andere Zijde de vrijheid om zelf te kiezen. Zelf te bepalen wat hij of zij wil doen, al is het luieren, ook dat is mogelijk en word je niet kwalijk genomen.

Misschien zag men vroeger in dat wanneer men het gereedschap meegaf, dit verder gebruikt werd. Nu weten we beter. Aan de andere zijde manifesteren gereedschappen zich al bij de gedachte. Zo kan ik misschien wel ooit de mooiste camera manifesteren en geen problemen hebben met te licht of te zwaar. Mijn hoofd zal daar niet meer uit zichzelf schudden zoals hier het geval is en soms problemen geeft. Een kleine afwijking waar ik zelf weinig last van heb en anderen af en toe een loopje mee nemen, waar ik hartelijk om kan lachen. Het is een gebrek waar een beetje spot en zelfspot bij mag horen. Mijn kleinkinderen zeggen altijd;  'mijn oma zegt ja, maar schudt nee.’ Afijn, dit soort kleine gebreken verdwijnt allemaal wanneer ik aan de andere Zijde kom om te genieten van alles wat daar geboden wordt. Klinkt dat gek in de oren? Welnee. De dood is niet om bang voor te zijn. Het leven op aarde is zwaarder, zodat we onze lessen leren en groeien om een beter mens te worden. Het leven na de dood is om verder te groeien in liefde, zonder verdriet en pijn. Om allen die nog op aarde leven, bij te staan en te steunen, al voelen zij dat lang niet zoveel als de overledene zou willen.

Geef dus rustig aan degene die jij lief hebt alles mee in de kist, wat jij wilt. Zelfs al zou het voedsel zijn of dat wat voor die persoon belangrijk was. Hij of zij het liefste gebruikte of om zich heen had. Het gebruik uit vroeger tijden was zo gek nog niet. Misschien kun je nu vast bedenken wat jij straks mee zou willen nemen of krijgen. Je weet maar nooit.

© Maus Sturmer

Dagtekst van vrijdag 22 februari 2013.

"In het verre verleden was het gebruikelijk om de doden te begraven met voedsel, met bepaalde vertrouwde voorwerpen. Dat gebruik komt zelfs vandaag nog voor; het stoelt op een wetenschap die betrekking heeft op de relatie tussen de wereld van beneden en de wereld van boven. Want zoals er in de Tafel van Smaragd staat: ‘Wat beneden is, is zoals wat boven is en wat boven is, is zoals wat beneden is.’ Er bestaat geen tegenstelling tussen het zichtbare en het onzichtbare. Elk voorwerp bestaat boven als kwintessens; als het zich materialiseert in de wereld van beneden, draagt het nog altijd die kwintessens en is het aan de mens deze tot leven te brengen om hem actief te maken. Als het in het oude Egypte bijvoorbeeld de gewoonte was om voedsel, wapens of gereedschap in de graven te plaatsen, was dat omdat de priesters wisten hoe ze deze objecten moesten voorbereiden door er vibraties in te brengen, energieën waarmee de zielen van de overledenen werden doordrongen, om hun leven te kunnen voortzetten in de andere werelden."  Omraam Mikhaël Aïvanhov

Ben je uitgeput of moe, doe deze oefening en het helpt

Er is weinig toe te voegen aan onderstaande oefening. De praktijk leert dat het helpt. Zeker tijdens de laatste carnavalsdag kan deze oefening nog eens extra goed van pas komen om deze dag door te kunnen feesten. Maar ook zonder carnaval zijn er dagen bij dat je te vermoeid bent om op te staan. Doe de oefening en voel hoe een glimlach langzaam over je gezicht glijdt, je lichaam vol energie stroomt en je alles weer aan kunt. Ik wens iedereen nog een fijne (carnavals)dag toe. Maus

Dagtekst van dinsdag 12 februari 2013.

"Je hebt hard gewerkt en je voelt je uitgeput... Maar in plaats van op bed te gaan liggen of een paar koppen koffie te drinken of andere stimulerende middelen in te nemen, zogenaamd om je weer op te laden, moet je weten dat je eenvoudige oefeningen kunt doen. Bijvoorbeeld deze. Ga zitten en concentreer je op het midden tussen de twee ogen dat de Hindoes de ‘Ajna  chakra’ noemen. Probeer aan niets te denken, gewoon te ademen en laat je zweven als op een oceaan van licht. In deze toestand van passiviteit die eigenlijk een andere vorm van activiteit is, voel je geleidelijk vrede en harmonie bij je binnenstromen. Dankzij die vrede en harmonie trek je uit de atmosfeer energieën aan, heel subtiele fluïda, en je zult weer opgeladen zijn, klaar om opnieuw aan het werk te gaan en je plichten te vervullen."

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Enige tijd geleden

Het is alweer even geleden dat ik op dit blog heb geschreven. Eerlijk gezegd gebeurt er ook weinig op dit gebied. Bovendien bezoek ik de cursus van Ton niet meer en als derde reden; ik lig door de griep gevloerd. Je hebt nergens zin in, ook al wil je wel. Hoewel op mijn andere twee blogs ‘Levensverhalen en Heb jij dat nu ook,’ nog af en toe iets verschijnt.

Het heeft ook niets met het schrijversblok te maken maar meer met “zin in”. Bovendien is er weinig of niets te vertellen over paranormale gebeurtenissen in mijn leven. Ik mediteer zeer weinig en krijg nauwelijks inzichten en visioenen. Niet erg hoor. Het hoeft niet altijd. Nu is het meer een tijd van bezinning en loslaten. Wat wil ik nog wel met mijn leven en wat wil ik beslist niet meer. Wat ik wel wil zijn stille wensen en ik moet maar afwachten of ze worden vervuld. Wensen als weer kunnen reizen en fietsen, mooie foto’s maken, verhalen schrijven en natuurlijk mijn grootste wens een man ontmoeten die voor 100% bij mij past. Dat laatste wensen zich velen, dus vraag ik me maar niet langer af waarom God die wens blijkbaar niet wil vervullen. Misschien is het niet de tijd of komt die tijd nooit, ook goed. Misschien komt hij op een dag, terwijl ik er niet meer op had gerekend. Wie weet.

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Je kunt er boos om worden, opstandig en verdrietig. Niets van dit alles lost het op. Ik geniet nu dus maar van de dingen die wel mogelijk zijn. Het dansen, had ik 8 maanden niet meer gedaan, maar ga nu af en toe weer eens. Ben ook op een rock en roll vereniging gegaan. Kan niet mee met de snelle dansen, maar de langzame krijg ik al aardig onder de knie. Meer hoeft ook niet. Ik ben geen twintig meer en hoef me ook niet uit te sloven met iets wat mij straks nog meer rugklachten op gaat leveren. Ik ken mijn beperkingen en zolang ik in beweging blijf gaat het redelijk. Je raakt wel en toch weer niet gewend aan pijn, maar je leert er gewoon mee leven. Door er nauwelijks mee bezig te zijn en het geen aandacht te geven is het leven goed te dragen en blijft het redelijk plezierig. De dingen die niet meer gaan, doe ik gewoon niet meer. Het is een leuke rock en roll vereniging met veel respect voor elkaar en ik voel me er volkomen op mijn gemak.

Vandaag las ik de dagtekst en dacht bij mezelf. Mijn leven is afwisselend vol verdriet en tegenslagen maar ook vol met mooie dingen geweest. Zou ik nog terug willen komen? Nee, beslist niet. Ik zou ook niets uit mijn leven over willen doen. Wat er was, was goed omdat ik uit de verdrietige, pijnlijke en verkeerde dingen heb geleerd. Sommige zaken gebeurden twee keer, al was het in andere vorm, voor ik er uit leerde. Soms ben ik iets of wat hardleers. Van de goede en mooie dingen heb ik intens genoten. Geld heb ik nooit bezeten, maar er ook nooit om gemaald. Het is fijn als je meer hebt, omdat je dan leuke zaken kan aanschaffen of leuke dingen ervan kunt doen. Maar als ik zo naar mijn camera kijk, waar ik jaren voor heb gespaard, dan heb ik daar veel meer voldoening van dan wanneer ik het zomaar even op tafel kon leggen. Het is makkelijk om geld te hebben en geen schuld. Aan de andere kant, ook daar heb ik van geleerd en zal nooit meer een tweede schuld maken, als dat gezien mijn leeftijd al had gekund, want de schuld is in rente allang betaald. Voor de schuld zelf moet ik nog minstens twintig jaar bloeden. Was dus een goede les, waar ik van leerde dat ik beter eerst kon sparen.

Maar goed, we hadden het over terugkomen op deze aarde. Zou ik dat wel willen? Natuurlijk zijn er plekjes die ik nog graag zou willen zien, bezoeken en ontdekken. Echter nu denk ik bij mezelf alleen maar; ‘Lieve God. Als ik boven kom zet een mooie camera voor me klaar.’ Ik kan als entiteit overal komen en fotograferen waar ik wil, wanneer dat mogelijk is. Ik heb er mijn dromen over en of het klopt zie ik later wel. Wanneer ik contact heb met overledenen hoor en zie ik hoe en wat zijn doen als werk. Dus waarom zou ik niet kunnen fotograferen, hoewel ik nog nooit een fotograaf heb gezien of gehoord in mijn praktijk, die was overleden.

Ach, ik heb daar zo mijn ideeën en gedachten over en u vast ook wel op uw eigen manier. Elke vorm van gedachte is goed. Ik wacht wel af wanneer het mijn tijd is. Eén ding is zeker. Terugkomen op deze aardkloot wil ik beslist niet. Mocht ik ooit van gedachte veranderen wanneer ik hierboven op een wolkje zit te fotograferen, dan heb ik maar één wens. Laat me  met camera, pen en papier geboren worden en niet opnieuw pas met 68 jaar ontdekken dat ik toch wel mooie foto’s kan maken en verhaaltjes kan schrijven. Wanneer je jong bent heb je zoveel meer studie en opleidings-mogelijkheden waar vroeger niet op werd gelet. Je ging leren of werken en het werk werd door je ouders bepaald. Gelukkig is het in deze tijd al stukken beter voor de kinderen en hebben ze zelf meer inspraak. Al vraag ik me af of ieder kind op 12 jaar al weet wat hij/zij wil worden. Ik wist het toen beslist niet, zelfs niet met 18 jaar. Maar ja, wij waren veel langer kind. © Maus

PS. Ik zal toch wat vaker bijzondere dagteksten door gaan geven op dit blog, ook zonder dat ik er een verhaaltje bij zet. Toesstemming van de uitgever heb ik al gekregen. Sommigen raken de één meer dan de ander. Ik heb zelf soms één woord of zin nodig om een verhaaltje te schrijven. Andere dagen raken de teksten mij totaal niet, maar u misschien juist wel.

Dagtekst van zondag 3 februari 2013.

"Veel mensen vragen zich af of er methoden bestaan waarmee ze zich in hun volgende leven kunnen herinneren wat ze in hun huidige bestaan hebben beleefd: gebeurtenissen, ontmoetingen... Ja, die methodes bestaan en hier is er een. Neem als vertrekpunt een berg bijvoorbeeld, iets wat de tand des tijds zal doorstaan. Dat kan ook een wereldberoemd gebouw zijn, want zelfs als het op zekere dag wordt verwoest, zullen er in bepaalde boeken afbeeldingen van blijven bestaan. Kijk vaak naar die berg, of dat gebouw, terwijl je denkt: als ik hem toevallig in een volgend leven weer zie, wil ik dat ik mij die en die gebeurtenis in mijn huidige leven herinner. Zo leg je een verband tussen jou en die berg of dat gebouw. Je drukt een cliché dat in jou zal blijven doorwerken, en als je reïncarneert, keer je daarmee terug. Tegen de tijd dat je de berg of het gebouw, waarop je je had geconcentreerd, onder ogen krijgt, zal dat cliché de herinnering doen ontwaken aan de gebeurtenissen in je leven die
je geleidelijk hebt opgetekend.” Omraam Mikhaël Aïvanhov