Meenemen naar de andere wereld

Op het moment dat ik onderstaande tekst las, voedsel en gereedschappen meegeven aan de doden, was mijn eerste gedachte; ‘dat is echt niet meer van deze tijd.’ Maar is dat wel zo? Wij geven wel geen voedsel mee aan onze overledenen maar steeds meer foto’s van het gezin, tekeningen van de kleinkinderen. Natuurlijk bloemen, heel veel bloemen, vooral als we weten dat overledenen daarvan hielden. Misschien nog vele andere kleine zaken die belangrijk zijn voor onszelf om mee te geven of waar de overledene veel van hield..

Het klopt, de wereld van onze overledenen en die van ons liggen niet ver uit elkaar. Soms heb ik zelfs het gevoel dat ze door elkaar heen lopen, zij het dat dit voor ons een onzichtbare wereld is, terwijl het vanuit de andere zijde wel zichtbaar is naar twee kanten. Soms mag ik daar een stukje van zien, al is het minimaal. Ik weet bijvoorbeeld van de overledenen dat zij zelf mogen kiezen wat te doen wanneer zij aan de andere zijde zijn. Degene die hier graag in de tuin werkte zal daar misschien ook weer voor kiezen. Zo gaat dat met verzorgen en/of verplegen van mensen of dieren net zo. Ieder heeft aan de andere Zijde de vrijheid om zelf te kiezen. Zelf te bepalen wat hij of zij wil doen, al is het luieren, ook dat is mogelijk en word je niet kwalijk genomen.

Misschien zag men vroeger in dat wanneer men het gereedschap meegaf, dit verder gebruikt werd. Nu weten we beter. Aan de andere zijde manifesteren gereedschappen zich al bij de gedachte. Zo kan ik misschien wel ooit de mooiste camera manifesteren en geen problemen hebben met te licht of te zwaar. Mijn hoofd zal daar niet meer uit zichzelf schudden zoals hier het geval is en soms problemen geeft. Een kleine afwijking waar ik zelf weinig last van heb en anderen af en toe een loopje mee nemen, waar ik hartelijk om kan lachen. Het is een gebrek waar een beetje spot en zelfspot bij mag horen. Mijn kleinkinderen zeggen altijd;  'mijn oma zegt ja, maar schudt nee.’ Afijn, dit soort kleine gebreken verdwijnt allemaal wanneer ik aan de andere Zijde kom om te genieten van alles wat daar geboden wordt. Klinkt dat gek in de oren? Welnee. De dood is niet om bang voor te zijn. Het leven op aarde is zwaarder, zodat we onze lessen leren en groeien om een beter mens te worden. Het leven na de dood is om verder te groeien in liefde, zonder verdriet en pijn. Om allen die nog op aarde leven, bij te staan en te steunen, al voelen zij dat lang niet zoveel als de overledene zou willen.

Geef dus rustig aan degene die jij lief hebt alles mee in de kist, wat jij wilt. Zelfs al zou het voedsel zijn of dat wat voor die persoon belangrijk was. Hij of zij het liefste gebruikte of om zich heen had. Het gebruik uit vroeger tijden was zo gek nog niet. Misschien kun je nu vast bedenken wat jij straks mee zou willen nemen of krijgen. Je weet maar nooit.

© Maus Sturmer

Dagtekst van vrijdag 22 februari 2013.

"In het verre verleden was het gebruikelijk om de doden te begraven met voedsel, met bepaalde vertrouwde voorwerpen. Dat gebruik komt zelfs vandaag nog voor; het stoelt op een wetenschap die betrekking heeft op de relatie tussen de wereld van beneden en de wereld van boven. Want zoals er in de Tafel van Smaragd staat: ‘Wat beneden is, is zoals wat boven is en wat boven is, is zoals wat beneden is.’ Er bestaat geen tegenstelling tussen het zichtbare en het onzichtbare. Elk voorwerp bestaat boven als kwintessens; als het zich materialiseert in de wereld van beneden, draagt het nog altijd die kwintessens en is het aan de mens deze tot leven te brengen om hem actief te maken. Als het in het oude Egypte bijvoorbeeld de gewoonte was om voedsel, wapens of gereedschap in de graven te plaatsen, was dat omdat de priesters wisten hoe ze deze objecten moesten voorbereiden door er vibraties in te brengen, energieën waarmee de zielen van de overledenen werden doordrongen, om hun leven te kunnen voortzetten in de andere werelden."  Omraam Mikhaël Aïvanhov