Enige tijd geleden

Het is alweer even geleden dat ik op dit blog heb geschreven. Eerlijk gezegd gebeurt er ook weinig op dit gebied. Bovendien bezoek ik de cursus van Ton niet meer en als derde reden; ik lig door de griep gevloerd. Je hebt nergens zin in, ook al wil je wel. Hoewel op mijn andere twee blogs ‘Levensverhalen en Heb jij dat nu ook,’ nog af en toe iets verschijnt.

Het heeft ook niets met het schrijversblok te maken maar meer met “zin in”. Bovendien is er weinig of niets te vertellen over paranormale gebeurtenissen in mijn leven. Ik mediteer zeer weinig en krijg nauwelijks inzichten en visioenen. Niet erg hoor. Het hoeft niet altijd. Nu is het meer een tijd van bezinning en loslaten. Wat wil ik nog wel met mijn leven en wat wil ik beslist niet meer. Wat ik wel wil zijn stille wensen en ik moet maar afwachten of ze worden vervuld. Wensen als weer kunnen reizen en fietsen, mooie foto’s maken, verhalen schrijven en natuurlijk mijn grootste wens een man ontmoeten die voor 100% bij mij past. Dat laatste wensen zich velen, dus vraag ik me maar niet langer af waarom God die wens blijkbaar niet wil vervullen. Misschien is het niet de tijd of komt die tijd nooit, ook goed. Misschien komt hij op een dag, terwijl ik er niet meer op had gerekend. Wie weet.

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Je kunt er boos om worden, opstandig en verdrietig. Niets van dit alles lost het op. Ik geniet nu dus maar van de dingen die wel mogelijk zijn. Het dansen, had ik 8 maanden niet meer gedaan, maar ga nu af en toe weer eens. Ben ook op een rock en roll vereniging gegaan. Kan niet mee met de snelle dansen, maar de langzame krijg ik al aardig onder de knie. Meer hoeft ook niet. Ik ben geen twintig meer en hoef me ook niet uit te sloven met iets wat mij straks nog meer rugklachten op gaat leveren. Ik ken mijn beperkingen en zolang ik in beweging blijf gaat het redelijk. Je raakt wel en toch weer niet gewend aan pijn, maar je leert er gewoon mee leven. Door er nauwelijks mee bezig te zijn en het geen aandacht te geven is het leven goed te dragen en blijft het redelijk plezierig. De dingen die niet meer gaan, doe ik gewoon niet meer. Het is een leuke rock en roll vereniging met veel respect voor elkaar en ik voel me er volkomen op mijn gemak.

Vandaag las ik de dagtekst en dacht bij mezelf. Mijn leven is afwisselend vol verdriet en tegenslagen maar ook vol met mooie dingen geweest. Zou ik nog terug willen komen? Nee, beslist niet. Ik zou ook niets uit mijn leven over willen doen. Wat er was, was goed omdat ik uit de verdrietige, pijnlijke en verkeerde dingen heb geleerd. Sommige zaken gebeurden twee keer, al was het in andere vorm, voor ik er uit leerde. Soms ben ik iets of wat hardleers. Van de goede en mooie dingen heb ik intens genoten. Geld heb ik nooit bezeten, maar er ook nooit om gemaald. Het is fijn als je meer hebt, omdat je dan leuke zaken kan aanschaffen of leuke dingen ervan kunt doen. Maar als ik zo naar mijn camera kijk, waar ik jaren voor heb gespaard, dan heb ik daar veel meer voldoening van dan wanneer ik het zomaar even op tafel kon leggen. Het is makkelijk om geld te hebben en geen schuld. Aan de andere kant, ook daar heb ik van geleerd en zal nooit meer een tweede schuld maken, als dat gezien mijn leeftijd al had gekund, want de schuld is in rente allang betaald. Voor de schuld zelf moet ik nog minstens twintig jaar bloeden. Was dus een goede les, waar ik van leerde dat ik beter eerst kon sparen.

Maar goed, we hadden het over terugkomen op deze aarde. Zou ik dat wel willen? Natuurlijk zijn er plekjes die ik nog graag zou willen zien, bezoeken en ontdekken. Echter nu denk ik bij mezelf alleen maar; ‘Lieve God. Als ik boven kom zet een mooie camera voor me klaar.’ Ik kan als entiteit overal komen en fotograferen waar ik wil, wanneer dat mogelijk is. Ik heb er mijn dromen over en of het klopt zie ik later wel. Wanneer ik contact heb met overledenen hoor en zie ik hoe en wat zijn doen als werk. Dus waarom zou ik niet kunnen fotograferen, hoewel ik nog nooit een fotograaf heb gezien of gehoord in mijn praktijk, die was overleden.

Ach, ik heb daar zo mijn ideeën en gedachten over en u vast ook wel op uw eigen manier. Elke vorm van gedachte is goed. Ik wacht wel af wanneer het mijn tijd is. Eén ding is zeker. Terugkomen op deze aardkloot wil ik beslist niet. Mocht ik ooit van gedachte veranderen wanneer ik hierboven op een wolkje zit te fotograferen, dan heb ik maar één wens. Laat me  met camera, pen en papier geboren worden en niet opnieuw pas met 68 jaar ontdekken dat ik toch wel mooie foto’s kan maken en verhaaltjes kan schrijven. Wanneer je jong bent heb je zoveel meer studie en opleidings-mogelijkheden waar vroeger niet op werd gelet. Je ging leren of werken en het werk werd door je ouders bepaald. Gelukkig is het in deze tijd al stukken beter voor de kinderen en hebben ze zelf meer inspraak. Al vraag ik me af of ieder kind op 12 jaar al weet wat hij/zij wil worden. Ik wist het toen beslist niet, zelfs niet met 18 jaar. Maar ja, wij waren veel langer kind. © Maus

PS. Ik zal toch wat vaker bijzondere dagteksten door gaan geven op dit blog, ook zonder dat ik er een verhaaltje bij zet. Toesstemming van de uitgever heb ik al gekregen. Sommigen raken de één meer dan de ander. Ik heb zelf soms één woord of zin nodig om een verhaaltje te schrijven. Andere dagen raken de teksten mij totaal niet, maar u misschien juist wel.

Dagtekst van zondag 3 februari 2013.

"Veel mensen vragen zich af of er methoden bestaan waarmee ze zich in hun volgende leven kunnen herinneren wat ze in hun huidige bestaan hebben beleefd: gebeurtenissen, ontmoetingen... Ja, die methodes bestaan en hier is er een. Neem als vertrekpunt een berg bijvoorbeeld, iets wat de tand des tijds zal doorstaan. Dat kan ook een wereldberoemd gebouw zijn, want zelfs als het op zekere dag wordt verwoest, zullen er in bepaalde boeken afbeeldingen van blijven bestaan. Kijk vaak naar die berg, of dat gebouw, terwijl je denkt: als ik hem toevallig in een volgend leven weer zie, wil ik dat ik mij die en die gebeurtenis in mijn huidige leven herinner. Zo leg je een verband tussen jou en die berg of dat gebouw. Je drukt een cliché dat in jou zal blijven doorwerken, en als je reïncarneert, keer je daarmee terug. Tegen de tijd dat je de berg of het gebouw, waarop je je had geconcentreerd, onder ogen krijgt, zal dat cliché de herinnering doen ontwaken aan de gebeurtenissen in je leven die
je geleidelijk hebt opgetekend.” Omraam Mikhaël Aïvanhov